Zmiany charakterów bohaterów w opowiadaniach? Akceptuję, ale nie zawsze i nie wszystkich. Nie znoszę przedstawienia Liz jako ostatniej zdziry, która pluje jadem, na każdą dziewczynę, która zbliży się do Maxa, bo nawet jeśli nigdy za nią nie szalałam i nie dostrzegałam w jej charakterze nic fascynującego to także nigdy w serialu nie zaprezentowała się tak, jak już mówiłam. Liz buntowniczka? To mieliśmy po trochu okazję zobaczyć w trzecim sezonie, ale wizerunek złej dziewczynki nie przetrwał długo. A robienie potwora bez serca z Tess? Dla mnie to już lekko przereklamowane i denerwujące.
Wczoraj dorwałam w internecie szóstą część z książek Melindy (zdziwilam się, że większości faktów z poprzednich części po prostu nie pamiętałam) i stwierdziłam , że i Maria i Michael, których uwielbiam w serialu, są po części beznadziejni w książkach. Maria taka mała niemota, beznadziejnie i nieszczęśliwie zakochana w Michaelu i Michael obściskujący się z Cameron (myślałam, że zwrócę obiad), a potem całujący się z Isabel. Okropność.
Parę razy podkreślałam już, że u Doc właśnie charakterystyczne jest zmienianie charakterów postaci (np. Kyle jako psychopatyczny morderca, Max gej, naprawdę komiczny Rath itp.). Te inne charaktery to główny powód rezygnacji Doc z pisania opowiadań roswellowych (napisała, że nie fair jest to, że 'czytelnicy' czekają na jej fici spodziewając się opowiadania o Roswell i jego bohaterach, a dostają zupełnie innych bohaterów.).
Wiecie, że jeszcze nigdy nie było tyle odpowiedzi pod jednym rozdziałem?
Jejku...aż mi się humor polepsza, gdy widzę, że tu zaglądacie 
Rozdział 11
„Wiesz gdzie to jest?” Spytała Amy chodząc po małym pomieszczeniu kopalni miedzi.
„Chyba tak. Są doniesienia, że w ostatnich tygodniach wzrosła aktywność w laboratoriach, które zostały zamknięte po pożarze. Nikt ich nie używał.”
Philip podał Jimowi kubek kawy. „Musimy tam pojechać - zgadzam się z Amy. To Maria i Jesse. Nie możemy ich zostawić.”
Jeff zmarszczył brwi. „Bądźmy realistami – mówimy o federalnych. Mamy z nimi wygrać? Jesteśmy tylko grupką biznesmenów...” Spojrzał na Amy. „I kobiet. Nie ma wśród nas żadnych tajnych agentów lub wyszkolonych sił zbrojnych. Nie jesteśmy Stevenem Seagalem.”
„Nic nie szkodzi.” Powiedział Jim. „Steven Seagal też nie jest Stevenem Seagalem.”
Wszyscy się roześmiali.
Nancy Parker, która wyglądała blado i chudo wreszcie się odezwała. Nie czuła się zbyt dobrze odkąd ją wypuścili i po tym wszystkim, co jej zrobili nie miała zamiaru kogokolwiek zostawić w ich rękach.
„Tu chodzi o Marię – znam ją odkąd była dzieckiem i nie możemy jej tam zostawić. Ani jej, ani Jessego. Jeśli to, co słyszeliśmy jest prawdą nasze dzieci wykiwały agentów FBI, innych kosmitów i były w stanie ukryć prawdę przed Jimem przez rok. My jesteśmy dorośli, stać nas na więcej.”
Amy spojrzała na Nancy z wdzięcznością – jej słowa nie zmieniły jej stosunku do Liz, ale trochę pomogły. Wszystko pomagało.
„Masz rację. Radzili sobie. Ich jedyną przewagą były kosmiczne moce, które pomagały i pomysłowe plany – Maria była jednym z głównych prowokatorów. Zawsze potrafiła coś wymyślić.” Jim uśmiechnął się do Amy. Maria była typem wojowniczki. Wszyscy musieli wierzyć, że po trzech tygodniach Maria i Jesse jeszcze się nie poddali.
Amy klasnęła w dłonie – wreszcie gadali z sensem. „Więc jak się dostaniemy do środka?”
„Chyba będę w stanie zdobyć plany pomieszczeń laboratorium. Powinny być w aktach publicznych razem z firmami budowlanymi i architektonicznymi, które wnosiły podanie o pozwolenie na budowę.” Powiedział Philip, a Diane pokiwała głową z uznaniem – w tym mogła mu pomóc. Na okrągło sprawdzano plany budynków publicznych, aby uzyskać pozwolenie na ich odnowienie.
Jeff popatrzył na całą grupę. „ Ale jak ominiemy zabezpieczenia? To nie jest sklepik wielobranżowy – zresztą sami widzieliśmy jak ‘dobrze’ wtedy poszło Maxowi i Liz.”
Valenti wyciągnął z kieszeni kartę dostępu. „Nie wiem czy zadziała, ale kiedy pracowałem jako ochroniarz Meta-Chem’u miałem dostęp do wszystkich laboratoriów. Mogli nie zmienić kodu zabezpieczeń skoro nikt nie używa spalonej części.”
Amy obleciała wzrokiem innych. „Dobra, więc zdecydowane. Chcę odzyskać córkę – ją i Jessego. Jedziemy.”
Diane przytaknęła. „Jedziemy.”
Jeff spojrzał na żonę, która pokiwała głową. „Jedziemy.”
Philip uderzył Jima w ramię. „Szkoda, że twoje moce jeszcze się nie ujawniły, chociaż gdyby tak się stało nigdy by cię nie wypuścili – musielibyśmy ratować także ciebie.”
„Wydostałbym się stamtąd. Więc postanowione – jedziemy, gdy tylko zbierzemy plany i wszystko dokładnie obmyślimy. Żadnych błędów – nie mamy kosmity, który wyleczy rannego. Mamy jedną, jedyną szansę. Jeśli ich przeniosą – to koniec.”
Philip przytaknął. „To nasza próba.”
CDN
Uwielbiam czytać twoje absolutnie błyskotliwe uwagi (tak , już do końca życia będę miała przed oczami to porównanie Max ma akurat tyle wspólnego z Grekiem co ja). I faktycznie- to z pewnością telepatia 
Czuję tak samo i wiedziałam, że podzielicie moją opinię. 
Chociaż przecież tak samo jest właściwie u Graaliona , którego twórczość zdecydowanie wyróżnia się stylem - on wydaje mi się nikogo nie faworyzuje w ogóle, po prostu patrzy z dystansem na wszystkich bohaterów. I chwała mu za to. 
, z zapełem siada do biologicznych książek, bywa, że musi się wyżyć i na kogoś powrzeszczeć albo też zapalić papierosa jak u Nan. I to jest właśnie ta Liz- Liz , którą obecnie stwarzam, ale wciąż jest tamtą dziewczyną, która została postrzelona we wrześniowy ranek w Crashdown. Owszem Tajemnica ją odmieniła, a nie zniszczyła. Czy też jak życzą sobie x-tremaer - przerobiła na wredną , pustą dziewuchę odzianą w jakieś skóry , z których wylewa się goły brzuch. Zresztą niech sobie nosi co chce...
Chcą i musza działać razem, mają wspólny cel, ale jednak każdemu w głowie szaleją inne myśli i pobudki...
, która jakiś czas temu przesłała mi do skrzynki to co miała, na moją prośbę. Mam bowiem teraz fazę uzupełniania zaległości , i czynię to w miarę systematycznie. Także na pewno skomentuję, tyle , ze całościowo, bo gdybym chciała rozdzial po rozdziale to by mi życia nie starczyło 
W teraźniejszości rzeczywiście Guerin jest na miejscu i rodzice opowiadają mu o tym, co się wydarzyło... 
Te straszne tortury. Kiedy się o tym czyta, ciarki naprawdę przechodzą po plecach. Jest jednak jakiś promyk nadziei, jakaś osoba, która okazała się choć trochę człowiekiem...Stan. On nie obawiał się złamać regulaminu i okazać Marii trochę sympatii. Jakby w ten sposób sprzeciwiał się temu co z nią robią. Może nie demonstrował tego, może nikt tego nie widział...ważne jednak, że ona czuła...
