Tak...czas na część 4.
Część 4
2 dni, 3 przesiadki, 4 torby niezdrowego jedzenia, przynajmniej 30 przesłuchanych płyt i w końcu jestem…w ostatnim autobusie do Roswell. Nie spałam dużo. Słowa tamtego chłopca cały czas dźwięczą mi w uszach. Co miał na myśli mówiąc to, co powiedział? Wzdycham. Z takim tokiem myślenia daleko nie zajdę. Ostatnie dwa dni spędziłam o tym myśląc. Bez rezultatu. Poddaję się i wyglądam przez okno. Otacza mnie pustynia Nowego Meksyku. Nawet z włączoną klimatyzacją czuję panujący na niej upał. Pochłania mnie to niewygodne uczucie. Opuszczam jedno piekło dla drugiego. Moje sny i fantazje o wolności znikają z każdą kroplą potu spływającą po czole. Wiem, że przesadzam. Przyzwyczaję się do upału, a może nawet go polubię, ale w tej chwili nie cierpię tego. Nie cierpię tej całej sytuacji.
Zdejmuję słuchawki, aby zmienić kolejną płytę. Słyszę cichy szept młodego, siedzącego przede mną faceta, mówiący, że jesteśmy na obrzeżach miasta. W moim brzuchu ożywają motylki. Co jeśli mi się tu nie spodoba? Co jeśli mi się nie spodoba rodzina, z którą mam zamieszkać? Co jeśli ja się im nie spodobam? Co jeśli w ogóle nie zostanę umieszczona z jakąś rodziną tylko w bezpiecznym domu dziecka? Co jeśli dzieciaki ze szkoły mnie nie polubią? W moim umyśle rośnie liczba zapytań zaczynających się, na „Co” i to właśnie one doprowadzają mnie do szaleństwa. Chwytam album POD licząc, że oderwie moją uwagę od tego wszystkiego. Nastawiam głośno i zdenerwowana bawię się ramiączkami mojej bluzki.
Mijamy znak „ Witamy w Roswell”, a ja zaczynam się śmiać, kiedy widzę na nim zdjęcie zielonego kosmity. Kompletnie zapomniałam, że to kosmiczna wieś – Ciekawe czy jakiegoś spotkam? – Mamroczę sama do siebie. Moje ciało powoli zaczyna się rozluźniać.
***
Wychodzę z autobusu z walizką w ręce i rozglądam się dookoła. Ta stacja jest mała, pasująca do rozmiaru Roswell. Osoba za mną niegrzecznie mówi, żebym szła dalej. Odwracam się, pokazuję mu odpowiedni palec i odchodzę w kierunku budynku stacji. Wzrokiem szukam punktu informacji. Wreszcie go znajduję i staję w kolejce. Wkrótce potem nadchodzi moja kolej. Pytam starszego, miłego pana czy są dla mnie jakieś wiadomości. Sprawdza i potrząsa głową.
-Co? Jest pan pewien? – Sprawdza po raz drugi i przytakuje. – Ale…co…- otwieram i zamykam usta, a mój umysł próbuje zrozumieć, o co w tym wszystkim chodzi.
- Przykro mi panienko. Czy mógłbym może do kogoś zadzwonić, żeby po ciebie tutaj przyjechał? – Kręcę głową cały czas w szoku – Czy mogę zamówić panience taksówkę? – Odwracam się w przeciwną stronę i odchodzę ślepo, moje ramiona opadłe. Woła za mną, ale go ignoruję. Co ja niby mam teraz zrobić? Uprzytomnienie sobie, o co chodzi lekko mnie dobija.
- Matka – Kipię z gniewu. Moje ciało zaczyna się trząść ze złości. W oczach rodzą się łzy. – Mogłam się tego spodziewać. – Szepczę, mój głos pełen bólu. – Wysyła mnie przez pół kraju do nikąd.
- Może to nie jest Nowy Jork, ale nic też nie. – spokojny głos odpowiada zza mnie.
- Słuchaj dupku, mój nastrój, jeśli to w ogóle możliwe, jest gorszy niż beznadziejny, więc się odczep!! – Wrzeszczę nawet się nie odwracając. Wiem, że zachowuję się niedorzecznie. Jednak zanim zdążę się odwrócić i przeprosić nieznajomy znowu się odzywa.
- Kiedy powiedziała, że jesteś z Nowego Jorku, stwierdziłem, że będziesz miała problem z grzecznością, ale to? – Przestaje, a we mnie rośnie złość. Kieruję twarz w jego kierunku. Moja mina mogłaby zabić.
- Za kogo ty się uważasz? – Mój gniew wybucha. Nieznajomy cofa się i podnosi wyżej ręce. Podchodzę i stoję z nim twarzą w twarz. – Za kogo się uważasz skoro tak biegasz dookoła i wpychasz nos do cudzych spraw?! Nawet mnie nie znasz!
- Jesteś Maria, prawda? – Pyta. Wybałuszam oczy i zaczynam iść do tyłu.
- Kim jesteś? Skąd znasz moje imię?
- Jestem Alex. Twoja ciotka mnie wysłała, żebym cię odebrał. – Patrzę na niego krytycznie. Jest jakimś mizernym nastolatkiem, pewnie szesnasto lub siedemnastoletnim. Jego włosy są ciemne i „najeżone”. Ma na sobie zapinaną na guziki koszulę z jakimś dziwnym, pomarańczowym wzorem i luźne jeansy z przyczepionym łańcuchem na portfel podobnym do mojego. Nie wygląda zbyt groźnie lub niebezpiecznie.
- Przepraszam. – Nie wysilam się z wytłumaczeniem mojego zachowania. Nie znam go i nie muszę się przed nim usprawiedliwiać. Uśmiecha się szczerym uśmiechem.
- Nie ma sprawy. Zaskakująco często naskakują na mnie piękne kobiety. – Jego uśmiech jest zaraźliwy, bo ja wkrótce też zaczynam się uśmiechać. – Więc…powinniśmy już jechać. – Odwraca się i odchodzi w kierunku parkingu. Zaczynam się wahać. – Idziesz? – Patrzy na mnie.
- Matka nigdy nic nie mówiła o ciotce.
- Amy nigdy nic nie mówiła o siostrzenicy…aż do dnia dzisiejszego oczywiście. – Rozgląda się. – Wiem, że mnie nie znasz i nie masz powodu, żeby mi ufać, ale zaufaj jeśli powiem, że…boję się ciebie o wiele bardziej niż ty mnie. – Chichoczę szybko. – Będzie padało. Powinniśmy iść jeżeli nie chcesz złapać zapalenia płuc. – Spoglądam na niebo, tylko po to, żeby zobaczyć ciemne chmury powoli powstające nad małym miasteczkiem.
- Skąd mam wiedzieć, że jesteś tym, za kogo się podajesz, a nie jakimś psychicznym, maniakiem-zabójcą, który mnie porwie, zgwałci, a potem zostawi pośrodku pustyni, kojotom na pożarcie? – Pytam całkowicie poważna. Jemu chyba wydaje się, że żartuję, bo zaczyna się śmiać. Posyłam mu mordercze spojrzenie, po którym przestaje i patrzy na mnie uważnie.
- Ty tak na serio? – Przytakuję. – Ummm…- myśli sekundę. – Masz! – Podaje mi kawałek papieru, który wyjął z kieszeni. Biorę go i podejrzliwie przekręcam. To moje zdjęcie, kiedy miałam dwanaście lat. W moich oczach dostrzegam iskrę, która momentalnie mnie odrzuca. Nie miałam we wzroku tej iskry od bardzo dawna.
- Skąd to masz? – Spoglądam na niego.
- Amy mi to dała, żebym mógł cię rozpoznać.
- Skąd…- Mój głos się załamuję i czuję, że się rumienię ze wstydu. – Skąd ona to ma?
- Nie wiem. Słuchaj… wiem, że to niewiele, ale naprawdę powinniśmy już jechać. – patrzę jak stawia swój kołnierz, żeby utrzymać ciepłą temperaturę pod płaszczem. Dopiero teraz zauważam, jak jest zimno i zaczynam się trząść. Alex proponuje mi swoją kurtkę. Przez chwilę zastanawiam się czy jej czasem nie przyjąć, ale w końcu odmawiam. Chłopak krzywo na mnie patrzy.
- Gdzie jest twój samochód? – Szczerzy zęby i mówi, żebym szła za nim. Okrążamy małą stację dochodząc do parkingu. Gonię go do samochodu, który jest mały i pomarańczowy. Pasuje do jego koszuli. Otwiera dla mnie drzwi.
- Co? Nikt ci wcześniej nie otworzył drzwi? – Pyta zauważając moje pełne niedowierzania spojrzenie.
- Nie bardzo. – Odpowiadam wsiadając.
- Zawsze musi być ten pierwszy raz. – uśmiecha się i zamyka drzwi. Zapinam pasy, kiedy on dochodzi do swojego siedzenia. Wchodzi i zapala auto. Wyjeżdżamy z parkingu. Po paru minutach ciszy, wreszcie decyduję się odezwać.
- Nie jestem z Nowego Jorku.
- Co?
- Przynajmniej nie z miasta, chociaż chodziłam tam do szkoły. Mieszkałam w miasteczku, którego populacja sięgała zaledwie pięć tysięcy, położonym koło Nowego Jorku. – Wyjaśniam tylko dlatego, żeby jakoś zapełnić tą ciszę.
- Oh…Amy powiedziała, że jesteś z Nowego Jorku…sam stwierdziłem, że chodzi o miasto. – Jego oczy nie opuszczają jezdni.
- Jesteś jej synem? – Mój głos pełen nadziei.
- Nie, nie. Amy nie ma dzieci i zanim spytasz…nie jest mężatką. – Próbuje zdusić śmiech. Przytakuję i opieram głowę o okno.
- Dlaczego przysłała ciebie, a nie przyjechała sama?
- Zawsze zadajesz tyle pytań? Prowadzi popularną restaurację „Crashdown”. Praca ją „zniewoliła”, a ja byłem na miejscu, więc wysłała mnie w zamian. – Kiwam głową. Obserwuję jak pierwsze krople deszczu rozbijają się o okno - Więc…dlaczego tu jesteś? – Sztywnieję i jak wiele razy wcześniej, z zażenowaniem zakrywam je walizką.
- Amy ci nie powiedziała? – Nie patrzę na niego, tylko cały czas przez okno.
- Nie. Jak już mówiłem, my nawet nie wiedzieliśmy, że przyjeżdżasz, dopóki nie poprosiła, żebym cię odebrał.
- My? – Pytam, mając nadzieję, że zapomni o poprzednim pytaniu.
- Ja i moi przyjaciele. Niektórzy z nas pracują w Crashdown, więc często tam bywamy. Amy jest tak jakby naszą drugą matką. – zaczyna rozmyślać i chociaż go nie widzę, wiem, że ma na twarzy ten swój głupawy uśmiech.
- Wydaje się być miła.
- Jest miła. – Przez resztę drogi siedzimy w ciszy. Mija dziesięć minut zanim się znowu do mnie odzywa. - Tu jest. -patrzę do góry i zaczynam się śmiać, widząc połowę statku kosmicznego wystającego ze ściany, zrobionej z cegły. Nazwa kawiarni świeci niebieskim fluorescencyjnym światłem. Wygląda trochę staroświecko i ciepło. Miejsce do którego warto wpadać od czasu do czasu. Alex wjeżdża do alejki koło budynku i parkuje z tyłu. Zamyka swoje drzwi i mówi. – Chodźmy. – Wychodzę i oboje ruszamy do domu, starając się przy tym nie zmoknąć. Wchodzimy do małego pokoiku, który wygląda jak zaplecze. Koło ściany stoi duża kanapa do wylegiwania się, przed i po pracy. Na lewo są schody, które prowadzą na górę. Niedaleko znajduje się zlew i wejście do kuchni. Następne są drzwi z małym okienkiem. Przez szkło widzę restaurację pełną klientów. Po lewej stoją szafki pewnie dla kelnerek i kucharza. Ściany są z cegły, uszczelnienie chyba nie jest zbyt potrzebne jeśli w Roswell panuje taki klimat. Alex się do mnie odwraca. – Twój pokój jest w tym kierunku. – Mówi i potem wchodzi na górę, zaliczając dwa stopnie naraz. Wolno za nim podążam.
- Mieszka nad restauracją? – Wołam do niego.
- Tak i teraz ty też tu mieszkasz. Spodoba ci się. Pokój który dostajesz, ma wyjście na ten wspaniały balkon i łazienkę tylko dla siebie.
- Słodko. – Mój głos pozostaje niewzruszony. Chłopak skręca, a ja tracę go z oczu. Gdy dochodzę do szczytu schodów nigdzie go nie ma. Zaczynam się stresować. Wychyla głowę z pokoju na końcu korytarza.
-Tędy. – uśmiecha się. Lecę za nim. Zatrzymuję się w drzwiach mojej nowej sypialni. Przede mną stoi ogromne łóżko przykryte czerwonym, jedwabnym płótnem.
-Jedwab? – Szepczę w szoku. Podchodzę do łóżka i dotykam dłonią materiał. Zamykam oczy, napawając się tym uczuciem. Po mojej prawej stronie stoi ściana z cegły z małym okienkiem, prowadzącym na balkon, o którym wspominał Alex. Ściana przede mną także jest z cegły, a oparta o nią stoi wspaniała, mahoniowa toaletka. – Nigdy nie miałam takiej toaletki. – Oznajmiam Alexowi smutno. On się tylko uśmiecha i obserwuje, jak oglądam pokój. W rogu tej samej ściany przy której stoi łóżko znajdują się drzwi do łazienki. – Nie mów, że jest wanna.
- Tak, jedna z tych głębokich, porcelanowych wanien. – Potrząsam głową.
- Nie mogę tego przyjąć. To zbyt wiele. – odwracam się w jego kierunku, a on wygląda na zmieszanego – Jedwab, wanna…to zbyt wiele jak dla mnie. Nie zasługuję na to.
- Oczywiście, że zasługujesz…- Obydwoje z Alexem w zaskoczeniu patrzymy na drzwi. Serce staje mi w piersi, kiedy widzę stojącą w nich kobietę. Wygląda prawie jak Matka. Kolor jej włosów, jej wzrost, budowa ciała, wszystko…oprócz jej twarzy. Jej twarz jest milsza…bardziej przyjazna.
- Nie mogę wziąć tego pokoju. – Wymawiam te słowa bez zastanowienia.
- Możesz i go weźmiesz. Ahh – Nie pozwala mi zaprotestować – Weźmiesz – Powtarza surowo – chociażby tylko dlatego, żeby sprawić radość starej kobiecie.
- Amy nie jesteś stara, nie masz nawet czterdziestu lat. – Wcina się Alex.
- Młoda też nie jestem.
- Ale nie jesteś stara.
- Alex?
- Tak Amy?
- Idź na dół i pomóż w kuchni.
- Dobrze. – Uśmiecha się do mnie. – Miło było cię poznać – Z jakiegoś powodu nie chcę, żeby odchodził. Nawet jeśli go nie znam, to wiem, że z nim czułabym się tu o wiele lepiej. Pierwszy raz od bardzo dawna chcę się do kogoś przyczepić i nie puszczać. Jakby widział mój strach…uśmiecha się szerzej. – Ona nie gryzie…bardzo.
AUĆ – Piszczy, kiedy Amy lekko uderza go w ramie. Sztywnieję, wspomnienia bijącej mnie matki pojawiają mi się przed oczami. Naprawdę nie chcę, żeby Alex wychodził. Wiem, że Amy nie jest Matką. Gdzieś w podświadomości o tym wiem, ale to ich podobieństwo mnie przeraża. Muszę być silna. Nie mogę pozwolić, aby to się dostało do mojego wnętrza. Z bólem obserwuję jak Alex wychodzi, narzekając cicho. Amy odwraca się w moją stronę, a ja chcę się cofnąć. Chcę uciec i się schować. Ona tego nie zauważa i siada na łóżku.
- Więc…jak podróż? – Pyta, delikatnie na mnie patrząc.
- Była….Długa. – Odpowiadam bezuczuciowo. Gapię się wszędzie, tylko nie na nią. Kątem oka dostrzegam jak zmartwiona marszczy brwi i wzdycha.
- Czuj się jak u siebie w domu. Możesz zejść na dół na kolację kiedy tylko będziesz miała na to ochotę. Jestem pewna, że pozostali już nie mogą się doczekać, kiedy cię poznają. – Ja tylko przytakuję. Ona otwiera usta, żeby coś powiedzieć, ale w końcu się rozmyśla i wydycha powietrze. Kieruje się do wyjścia, ale odwraca się do mnie – Nie oczekuję, że szybko się przyzwyczaisz do tego miasta. Proszę tylko, żebyś spróbowała. – Mówi delikatnie i wychodzi. Wypuszczam powietrze, które nawet nie wiem, że trzymałam w płucach i podchodzę do łóżka. Opadam na nie i wydaję z siebie odgłos sugerujący, że jest mi dobrze. Materac jest miękki i puchaty. Tyle mam z tego piekła - mówię sobie w myślach i zaczynam chichotać. Zwijam się w kłębek i zamykam oczy. Zasypiam z myślą, że może po raz pierwszy wszystko zapowiadało się dla mnie dobrze. Że może mogłabym zacząć żyć normalnie.
CDN
A tak serio, to cieszę się, że akurat to opowiadanie jest pierwszym jakie czytasz w tej kategorii 
Nie doczytałam jej nawet do końca... Nie miałam ochoty na kolejne opowiadanie, gdzie wszystko kręci się wyłącznie wokół Biednej Poszkodowanej Świętej Samarytanki Liz 
(co nie znaczy, że nie lubię Liz 
Michael bratem bliźniakiem Alexa? 
Wszystko jest git 
