) to juz nie tłumaczenie, ale moje zakończenie Sedna oto kolejny czapterek:Czapterek OCZKO
Zakrwawiony nóż. Spóźniłem się. Nie zapobiegłem temu. A mogłem. Mogłem ją uratować, bo to ja ją zabiłem każąc jej wrócić. A teraz ona płacze. Liz jest przerażona, ale i tak myśli szybciej i najbardziej logicznie z całej naszej trójki, która stoi i trzęsie się wewnątrz jak galaretka z nóżek. Tess, ponieważ odważyła się, ale nie potrafiła skończyć tego co zaczęła, Liz, ponieważ tego nie przewidziała, ja, ponieważ boję się najwięcej o to, co będę musiał zrobić za chwilę… to ja muszę ponieść karę… ja, ponieważ to ja jej nie pomogłem, a wiedziałem…
Liz wysyła Tess do jej pokoju. Tam do tej pory nigdy nie czuła się bezpieczna, ale Liz o tym nie wie. Tess spogląda na mnie. Mój wzrok po raz pierwszy nie mówi nic. Staram się jednak, by wyczytała z niego zapewnienie, że wszystko będzie dobrze.
W filmach jest inaczej. Krew jest bardziej czerwona a w domu zawsze jest w nocy jaśniej. Nie czuć zapachu brudu i potu, nie czuć zapachu uryny, nie czuć zapachu papierosów od leżącego z dziurą w klatce piersiowej faceta. Biały dywan jest biały, podczas, gdy w rzeczywistości jest bury, a krew krzepnie szybko niszcząc go na zawsze. Oglądając film nie masz ochoty wymiotować. Oglądając film twój żołądek nie wiąże się w supeł. Nie nachodzą cię fale gorąca.
Mówi „nie lecz tej rany na głowie, musi być nieprzytomny.”
Potakuję. Zmuszam się, by się do niego zbliżyć. Klękam. Staram się wmówić sobie, że to dla dobra Tess. Boże, dlaczego muszę to zrobić przy Liz, dlaczego w ogóle muszę to zrobić? Dlaczego nie mogłem uratować Tess? Dlaczego wciągnąłem w to Liz? Dlaczego niszczę Zycie ludziom, na których mi zależy?
I nagle czuję uścisk na sercu, na płucach, nie mogę oddychać, duszę się. Wiecie czym jest czarna dziura? To otchłań czerpiąca swą siłę ze wszystkiego, co jest w pobliżu i dzięki temu istnieje, dzięki temu rośnie, dzięki temu jest niepokonana. Ed Harding to czarna dziura. To nie gołąb, to nie Tess, on chce więcej, bierze więcej niż chciałbym mu dać. A w zamian daje mi koszmary, które będą mi się śniły przez kolejne dwa tygodnie, a o których nigdy nie zapomnę. Nie chce mnie puścić. Nie mogę przestać patrzyć, co robi Tess, nie mogę przestać widzieć tego wrednego uśmiechu na jego pysku, nie mogę przestać czuć jego odoru z ust, gdy się do niej przysuwa, gdyby Tabasco mi pomogło wypiłbym beczkę lub dwie, ale nie pomoże. Zaczynam się dusić i błagam, by ktoś pomógł mi oderwać się od niego…
„Wiedziałam, cholera wiedziałam.” Dochodzi zza drzwi.
Jestem wdzięczny temu komuś, ponieważ przestałem dzięki niemu widzieć życie Tess… Jednak gdy dociera do mnie czyj to głos zaczyna do mnie docierać co innego: jej koszmar na stałe stał się moim i to będzie ostatni wieczór, jaki spędzę na wolności. Zepsułem wszystko. Zniszczyłem życie swoje, Izabell, Michaela, każdego kto mnie znał, zniszczyłem życie Liz, po raz kolejny. Kosmici zniszczyli jej życie. Ledwo oddycham, łapię powietrze z trudem, ale zastanawiam się, czy zdążę uprzedzić rodziców, czy zdążę uratować Izz i Michaela. Musza uciekać, bo nie zasłużyli na to, co spotka mnie. Teraz mogą mieć jeszcze szansę.
„Wiedziałem, że to ty” mówi Kyle „Wiedziałem, że to ty jesteś kosmitą. Co jej zrobiłeś? ZMUSIŁEŚ ją by cię lubiła? Jesteś aż tak popieprzony?”
„To już koniec. Koniec ze mną.” Nawet nie wiedziałem, ze ta jedna jedyna myśl zabrzmiała nie tylko w moim pozbawionym tlenu i przepełnionym tymi plugawymi obrazami umyśle. Jednak dzieje się coś, czego nie potrafię zrozumieć.
„To ja Kyle, JA. Ja jestem ufoludem. I co zamierzasz zrobić, wydasz mnie? Powiesz wszystkim? Twoja dziewczyna właśnie zamierzała kogoś zabić, chcesz ja wsadzić do więzienia?”
„Ty?”
Kyle nie wierzy.
Ja nie wierzę.
Nikt nie uwierzy.
Wystarczy, że zbadają moją krew.
Ale ona mówi jeszcze „Idź stąd.”
Jest przestraszony. Zdziwiony. Zdezorientowany. Mógł mnie zniszczyć. Chciał. Ale wszystko poszło nie tak jak powinno było pójść. Począwszy od dnia, w którym skupiony na własnym samoumartwianiu i drżąc o własny tyłek odebrałem jego dziewczynie, dziewczynie, która kocha go ponad życie, prawo do spokoju.
Mówię „Liz.”
Mówi „Proszę bardzo, a teraz usuń tę krew.”
Zrobię co każe. Nie jestem w stanie zrozumieć tego co tu zaszło. Wszystko mnie boli. Wciąż widzę Tess i Eda Hardinga. Mam otwarte oczy ale widzę tylko to, o czym chciałbym zapomnieć.
Liz idzie po Tess.
Każe mi iść z Tess do jeepa.
Idziemy.
Każe jechać do domu.
Jadę.
Dzwoni komórka Tess. Tess mówi, że to Liz. Coś jest w kuchni. Przyznaje się do tego, że Ed wchodzi do jej pokoju. Szafka koło lodówki. Jestem jak dzieciaki Busterów. Synapsy mi się nie stykają. Jest mi niedobrze. Skupiam się, by zawieźć bezpiecznie Tess. By jej nie zabić. Nie teraz. Nie znów.
Jesteśmy u Liz. Tam będzie bezpieczniej. Tam Tess będzie bezpieczna. Wychodzę na balkon. Słyszę jak podjeżdża samochód. Wiem, że Kyle tu zaraz będzie a mimo to pozwalam Tess wczepić się z całej siły we mnie. Jej paznokcie wbijają się w moje ramiona i potem w plecy. Łzy moczą koszulkę.
Przez jakąś dziwną ścianę słyszę ich rozmowę.„Jak myślisz, kto by wygrał w bójce” mówi Kyle „Ja czy Max.” Liz odpowiada „Prawdopodobnie Max.” Wierzy we mnie czy wie? Wie. Tylko dlatego. „Serio? Ale kanał, założyłbym się, że ja.” Kyle ma racje. Wygrał. Wygrał miłość Tess, wygrał miłość Liz. Nie jest kosmitą, który spieprzył życie im obu.
W końcu Kyle wycofuje się. Zostawia Tess ze mną. Liz go okłamuje. Ratuje mi moje małowartościowe życie. Ale ratuje też Izz, Michaela, moich rodziców, siebie, każdego, kto mnie kiedykolwiek dotknął, kto kiedykolwiek ze mną rozmawiał…
Liz się wycofuje. Zostawia mnie z Tess, a ja nie mogę jej teraz puścić. Nie mogę… wciąż ciężko oddycham, wciąż boli, wciąż widzę nie to, co wolałbym widzieć.
Gdy w końcu Tess uspokaja się podchodzę do tej drobnej brunetki. „Liz?” Ma ranę na policzku. „Co ci się stało w policzek?”
„Wdałam się w bójkę z lodówką i przegrałam.”
Jej słowa docierają do mnie jak przez satelitę… „Coś się wydarzyło?”
„Nie.”
Gdy o mało nie wciągnęła cię czarna dziura tak łatwo przestać analizować co mówią do ciebie inni.
Spoglądam na papiery, które trzyma „Co robisz?”
„Wyjeżdżam Max, hasta la vista Roswell.”
To nie może być prawda! Nie teraz, nie tak! Nie mnie! Błagam! „Opuszczasz Roswell?”
„Się zgadza.”
Jeśli wyjedzie, nigdy jej nie przeproszę, że zniszczyłem jej życie, nigdy tego nie wyprostuję, nigdy nie powiem jej, że mimo tego, jak wielkim jestem nieudacznikiem, jak wielkim jestem dla niej zagrożeniem, mimo tego wszystkiego nie powiem jej, że … „Nie możesz po prostu wyjechać, co ze szkołą, z twoimi rodzicami?”
„Dadzą sobie radę.”
„Co z Alexem i Marią?”
„Dojadą jak zdadzą. Od dawna chcę się stąd wydostać Max. Potrzebuję tego, potrzebny mi nowy start.” Patrzy na Tess „Ktoś musi ją odstawić na dworzec, zajmiesz się tym?”
Oczywiście, że się tym zajmę. Zrobię co każe Liz, co tylko powie. Potaknę.
„Więc…Ty i Tess, co?”
Potakuję, nie myślę , potakuję. Muszę ją tu zatrzymać, muszę jej tyle wyjaśnić.
”I niech ci na zdrowie Max.”
Zaprasza na imprezę u tego Eddiego… Edie… Ed…
Potakuję, nie myślę , potakuję.
Chociaż właściwie to zrobię, bo cóż innego można, gdy czyta się kolejne części w twoim wykonaniu. Dzięki! Właściwie to chciałam zacząć od cytowania najlepszych fragmentów, ale po co cytować niemal całą część? Bo prawda jest taka, LEO, że twój "Core" to majstersztyk i już sama nie wiem, czy powiedzieć, że nie odróżnisz go od oryginału, czy przyznać, że jednak nie. W sumie to chyba jednak pół na pół, bo udało ci się zachować pierwotną, błyskotliwą i zabawną narrację, ale też dodałaś coś od siebie i to widać (czytać? 
). Znów się powtórzę, ale czekam... i wszyscy wiemy na co.
...
małe wredne szkodniki... Nie mogłam się orpzeć stworzeniu dwójki smarkaczy, których nie jest w stanie pokonać nawet piła tarczowa... znam takie wredne poczwarki, które "wychowuje się" bezstresowo i potrafią wleźćna głowe i zatupać. Strach sie bać...
moje dokończenie Sedna skończyłam pisać na długo zanim dowiedziałam się o shreku 2 
Taka gafa! 
