RosDeidre a Emily? Jakoś tak się składa że przeczytałam wszystkie ich opowiadania (no dobra- minus pół "Crazy..."RosDeidre
) i nalezą do tych autorek na ktorych nowe dzieła czekam z nadzieją i niecierpliwością. Jeśli chodzi o różnice to sa one mniej więcej takie same jak między jawą a snem. u Deidre wszystko wydaje się być utkane z marzeń, intuicji, wrażeń i odczuć; ulotne, kruche. Impresjonistyczne. Baśń i legenda w połączeniu z sf i zwykłą, ludzka wrażliwością. Widać to zwłaszcza na przykładzie "Antarian Series"....inspiracje i odniesienia do malarstwa, sztuki, literatury i poezji, filmu. Słynne "Otwórz oczy" i "Vanilla Sky" I wreszcie, wszystko zdaje się spowijać jakaś nieuchwytna atmosfera tęsknoty i melancholii...coś co naprawde trudno jest wychwycić i wskazać na konkretny przykład, ale to tam JEST i towarzyszy ci do końca. Hipnotyzuje. Szczególny rys postaci. Z jednej strony prawdziwe i niepapierowe- z drugiej- eteryczne, subtelne, na poły baśniowe- patrz Liz w "The Winter Solistice", patrz Max wszędzie Poetycki, plastyczny, zmysłowy i wyrafinowany język. Tematy kontrowersyjne, ktorych wielu innych nie tyka kijem (Max i Tess w AN), budzące skrajne emocje, poruszone z ogromną wrażliwością i taktem- przy lekturze "Boys..." paliłam cegłę tak co pięć minut ( aż kofany braciszek spytał czemu mam taką głupią minę
) ale musiałam przeczytać do końca.A Emily? Realizm, realizm i jeszcze raz realizm. Deidre nie zaprzata sobie glowy rozczochranymi wlosami Maxa ani kremem do piersi Liz. Tak się zastanawiam czy jej bohaterowie wogóle jedzą, w każdym razie napewno nie Max- chyba że jest to nektar i ambrozja
U Emily to wszystko jest- czasami do bólu prawdziwe, wraz z cała urzekającą ferią drobiazgowych opisów najzwyklejszych, codziennych zajęć. A przecież cieszy.Podobnie jest u Mockinbird...zobaczycie jak opisuje St. Petersburg
Miodzio.
I to, zeby jeden raz mi wystarczył, nic z tego, regularnie do tego wracam. Na RF mają taką kategorię przy nagrodach, opowiadanie, które możesz czytać na okrągło. Dla mnie to właśnie Innocent, nieraz wracam do calości (już rozsądniej rozłożoniej), a czasami do pewnych wyjątkowych fragmentów. Nie wspominając o tym jaką mam frajdę przy tłumaczeniu. 
Frajda to chyba nie było odpowiednie słowo, biorąc pod uwagę emocje wywoływane przez to opowiadanko 
Mam dokładnie te same odczucia. Zapowiadało się tak wspaniale, już widziałam w głowie jak to opowiadanie mogłoby swobodnie zastąpić końcówkę drugiego sezonu. A tymczasem mamy: Liz kapłankę, która oczywiście Maxa skreśla na samym wstępie, i żeby oczyścić sie z grzechów (związek z Maxem) poświęca swoje dziecko, bo tylko w ten sposób The Great Ona przyjmie ją z powrotem na służbę. Dwa słońa, palące skórę każego, kto narazi się na ich światło, jakieś olbrzymi robaki, larwy i tym podobne polujace na ludzi. Nie wiem, czemu to dalej czytam. Może dlatego, że jeszcze nigdy nie zostawiłam w połowie opowiadania Dee, ale jeśli sprawy dalej bedą się tak rozwijać, to tak się stanie. Jak na razie to chcę, żeby Max ratował syna i OLAŁ Liz, nawet gdyby go na klęczkach błagała żeby przyjął ją z powrotem. 
) to nie był Michael... A w sumie to uwielbiam to opowiadanie. Historyczne, bez dwóch zdań. Mój drugi ukochany okres historyczny (no co, starożytny Egipt, wiek XX czy też Jagiellonowie - trzeci okres... żadna różnica. Ale nikt nie był chętny zrobić z Maxa tego starszego brata Zygmunta Augusta, a z takiej Katarzyny, jego siostry, na przykład Isabel. A szkoda, bo wszystko by się tak cudnie zgadzało... Max jako król, Isabel księżniczką... nawet wygląd miały zbliżony. Chyba. Dobrze, już się przymykam...). Wracając do Eyes - trzysta stron maltretowania Maxa. Przyznaję, że pod koniec na oślep macałam ręką po biurku w poszukiwaniu chusteczek i zaschło mi w gardle. 
Tym bardziej, że mam już gotowych 12 rozdziałów, ale naprawdę nic na to nie poradzę. Ciągle nie udało mi sie skontaktować z Mockingbird 