tez jestem jeszcze świeżo upieczonym forumowiczem (?), no może nie całkiem. Nabierałam doświadczenia na komnacie. 
) i rozmawiają. Michael zapytany o to, jaki film chce obejrzeć odpowiada: Braveheart. Wtedy Max stwierdza, że widział ten film z 10 razy (?). Michael usprawiedliwia się faktem, że chce policzyć zabitych i zawsze gubi się przy 200. 
Pamiętasz jak powiedział do Maxia i Isabel, że "moglibyśmy wziąć ze sobą, tą jak jej tam, Marię"? To było gdzieś na samym początku pierwszej sezonu. 
Ale to ten jego urok 
Michael zawsze udawał takiego twardziela, nie okazywał uczuć, a tu nagle..... tak jakby mu się zebrało wszystko z poprzednich lat.... To było poprostu piękne, takie romantyczne. Tylko pozazdrościć.
jednak kiedy i jak oglądnęłam jeden odcinek zaczęłam się szczerze śmiać i od tej pory serial zyskał dwie postrzelone fanki, który śledzily losy tytułowej dziewczyny. Tak wiec wychodzi na to, że czasami nawet polski producent potrafi zrobić dobry film a amerykański coś spartolić. Jak tak popatrzymy na amerykański przemysł filmowy, to wypuszcza on wiele knotów, które często mają tylko kilka odcinków, albo wręcz kończą sie po pilocie, bo nie ma oglądalności. Musimy mieć więc więcej nadziei, że pojawia sie jeszcze seriale warte uznania. Zarówno polskie jak i zagraniczne;)
a zwłaszcza pierwsza seria. Cieszę się, że wyszła na DVD, bo to oznacza, iż zainteresowanie nią nie maleje. A to dobrze.). Zdecydowanie jednak do grupy ulubionych mogę zaliczyć Blind Date, w którym widok i teksty Kyle'a sprawiały, że lądowałam na podłodze. No i wreszcie Max i Liz zrobili krok do przodu. Co prawda potem cofnęli sie o dwa, ale za to Sexual Healing był skokiem wzwyż na miarę olimpijską! Tak, Sexual Healing podobał mi się z wielu powodów. Ale na miano jednego z najlepszych odcinków zasłużył sobie sceną u Michaela. Jestem prostą dziewczyną i "widok" Maxa... mmm sami wiecie. Fantastyczny był również odcinek, w którym Nasedo podszył się pod Maxa (zapomniałąm tytułu 
). Nigdy nie zapomnę reakcji wszystkich bohaterów, gdy Maria stwierdziła, że widziała, jak Max wychodził z Liz, podczas, gdy w rzeczywistości prawdziwy Max nie widział jej tamtego dnia! Podobał mi się też ostatni odcinek, ale tylko jego fragmenty. Szkoda bo mógłby z powodzeniem zyskać miano najlepszego. Chodzi mi o scenę w komorze, gdy Max mówi sugeruje nasedo by podszył się pod Pierce'a. Wtedy choć jeszcze o tym nie wiedział, pokazał swoje królewskie "właściwości". Nie patrzyliśmy na Maxa romantyka, czy niezdecydowanego nastolatka. W tej scenie był królem, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Był królem, który rządzi, który podejmuje decyzje i nie boi się ich. Niestety potem pojawiła się matka Maxa i Isabel i wyskoczyła z tym swoim "poznacie ich jedynie po złych uczynkach". Koszmar. Taka niby wysokorozwinięta rasa, a rzucają hasłami rodem z Teletubisów. Szkoda gadać!). Zapomniałam wspomnieć o Michaelu. Chłopak nigdy nie należał do moich ulubionych bohaterów, a tak mile mnie zaskoczył, gdy objął Liz pod sam koniec, gdy ta oświadczyła przyjaciołom, że FBI ma Maxa. Michael otworzył się, a przecież robi to tak rzadko! Niby niewiele, a jednak... 
Natomiast bardzo podobała mi się scena w cięzarówce, między Liz a Maxem, kiedy to powiedział jej że dla niego ona jest jego przeznaczeniem i dzień w którym ja uratował, był dniem w którym zaczął naprawdę żyć. Dla mnie to było piękne Users browsing this forum: No registered users and 4 guests
Tutaj wszyscy płaczą na tym filmie, przeżywają, a on by zabitych liczył 
