Dzięki Elu
Dzisiaj ciąg dalszy.
Dziecko stojące przed nią miało wdzięk i postawę małej księżniczki i poświęciło Liz zaledwie jedno spojrzenie. Ale to jej twarz zdumiała Liz i poruszyła sercem w jej piersi. Stanowczy podbródek, kształtne kości policzkowe i te oczy – oczy które Liz widziała wcześniej zaledwie trzy razy. Dziewczynka tak bardzo przypominała małą Isabel Evans, że Liz nie miała cienia wątpliwości czyją córką była, jakkolwiek wydawało się to być niemożliwe. Nieoczekiwanie dziecko uśmiechnęło się, szeroki, radosny uśmiech rozjaśnił drobne rysy i ramiona dziewczynki otoczyły szyję Liz. Kolejne, nieme pytanie otrzymało swą odpowiedź...
Przytulając dziewczynkę w odpowiedzi, Liz oparła policzek na jej ramieniu.
- Jak masz na imię kochanie?- spytała miękko, czując że jej oczy wypełniają się łzami.
- Lexie.
Nie spodziewaliśmy się, że to kiedyś nadejdzie.
Odeszli w lecie, po zakończeniu szkoły. Ostatni rok przyniósł z sobą spokój- nie było tajemniczych wrogów nawiedzających miasto, zasadzek na pustyni, niespodziewanych ataków w ciemnościach nocy, zagrożenia. Max i ja pozwoliliśmy sobie marzyć, planować wspólną przyszłość...Harvard, potem następny szczebel edukacji, w końcu, być może, rodzina. Tańczyliśmy pod rozgwieżdżonym niebem, tamtego wieczoru na balu promocyjnym...wszyscy, nawet Tess i Kyle. Parę dni później ukończyliśmy szkołę. Życie zdawało się być doskonałe. Powinnam się domyślić, to było zbyt piękne, by móc okazać się prawdziwe.
Przyszedł do mnie pod osłoną nocy, tak jak czynił wiele razy w ciągu minionych lat, wspinając się po schodach i wślizgując przez moje okno, na długo po tym jak moi rodzice usnęli. Ale ta noc była inna. Wyczulam to niemal natychmiast. Zawahał się, zanim podszedł do łóżka, powściągliwość biła od niego falami. Poczułam jego strach i ból jeszcze zanim mnie dotknął. Ale nawet kiedy się zbliżył, jakaś cząstka niego wciąż unikała bliskości. Usiadł na brzegu łóżka, sięgnął po moje dłonie, biorąc je w swoje z nieopisaną czułością i choć nie wiedziałam, co zamierza powiedzieć, zdążyłam już poczuć strach.
- Co się dzieje Max?- przełamałam ciszę w chwili gdy stała się nie do zniesienia. Później zdałam sobie sprawę, że gdybym wtedy nie przemówiła, mógłby nigdy mi nie powiedzieć. Sądzę, ze nie wiedział jak ująć to w słowa, dopóki nie zadałam pytania.
- Odchodzimy- powiedział po prostu, głosem bezdźwięcznym i wyzutym z emocji do tego stopnia, ze w pierwszej chwili znaczenie jego słów nie dotarło do mnie. Ale on wciąż mówił. Zapora przestała istnieć i nie było już odwrotu.
- Znaleźliśmy drogę do domu. Wracamy dziś w nocy. Cała czwórka.
- Jak?- niespodziewanie mój głos zabrzmiał pusto i zrozumiałam, ze cokolwiek ograbiło jego glos ze zwyczajowego ciepła, uczyniło to samo z moim..
- Michael i ja znaleźliśmy statek na pustyni. Sądziliśmy ze należy do wrogów. Że to zasadzka, tak jak wtedy przy starej autostradzie, po Święcie Dziękczynienia.
Przytaknęłam.
- Kiedy to odkryliście?
Wiedziałam, ze nie chce odpowiedzieć.
- W kwietniu.
W kwietniu. Był późny lipiec. Minęły ponad trzy miesiące, a on nie zdradził się jednym słowem. Nie tylko to, nie zasygnalizował nawet, ze cokolwiek się zmieniło. Trzy miesiące przygotowań do coleggu, spacerów przy księżycu, kochania się nocami w ciszy, tak by nie zbudzić rodziców. Przez cały ten czas udawał, ze wszystko jest w porządku.
Po raz pierwszy ukrywał coś przede mną- okłamywał mnie.
Uderzyłam go w twarz.
I wtedy jego ramiona objęły mnie, moja twarz skryła się na jego piersi i przywieraliśmy do siebie tak rozpaczliwie, jakbyśmy nigdy nie zamierzali się rozstać. Nie mogłam oddychać- być może dlatego, że Max przygniatał moje żebra, być może dlatego, ze moje płuca odmówiły pracy, nie jestem pewna. Ale nie płakałam. Nie tej nocy. Po prostu leżeliśmy w swoich ramionach a czas płynął. Żadne z nas nie przemówiło. W jakiś sposób byliśmy ponad wyjaśnieniami i usprawiedliwieniami. Wiedziałam, że nie powiedział mi wcześniej, bo nie był w stanie stawić czoła prawdzie. I w końcu, byłam szczęśliwa. Wiedza o tym uczyniła by wszystko znacznie trudniejszym.
Nie wiedziałam, kiedy odszedł- nie dlatego, ze spałam, ale ponieważ nie miałam siły by spojrzeć na zegarek. Przypieczętowanie tej chwili uczyniło by ją bardziej realną, a ja rozpaczliwie pragnęłam obudzić się rano i odkryć ze wszystko to było wyłącznie sennym koszmarem. Pamiętam jednak, ze wciąż było ciemno, kiedy mnie opuścił, księżyc lśnił na niebie w całej swej okazałości. Pocałował mnie czule, podnosząc się z łóżka i podszedł do okna, nie oglądając się za siebie. Odszedł.
Dopiero później, znalazłam list. Musiał przynieść go z sobą, w obawie że nie będzie w stanie powiedzieć mi prawdy i chciał wsunąć pod poduszkę tak żebym odkryła go rano. Max nie należał do typów piszących listy miłosne. Nie miał kłopotów z opowiedzeniem mi tego co czuje, więc zapewne nie widział potrzeby przelewania tego na papier. Gdy czytałam list po jego odejściu, czułam radość, że posiadam tylko ten jeden list, by móc o nim pamiętać. Piękno jego słów sprawiło mi ból. Powiedział, że zawsze będzie mnie kochał. Że zawsze będę żyć e jego sercu. I że zrobi wszystko w swojej mocy, by powrócić do mnie pewnego dnia. A na końcu- że mam żyć swoim życiem, bez niego.
Spaliłam list następnej nocy, na tarasie i patrzyłam jak wiatr rozwiewa gorące popioły, unosząc je ku ciemniejącemu niebu, z daleka od Ziemi.
Drżąc lekko, Liz podniosła Lexie i posadziła ją na stołku, przy barze. Odgarnęła do tyłu włosy dziewczynki i spojrzała jej w oczy.
- Miło mi cię poznać Lexie- powiedziała, zmuszając się do uśmiechu.
Ale dziecko nie pozwoliło się zwieść.
- Co się stało?- spytała Lexie krzywiąc się leciutko i jej pełne usta wygięły się w podkówkę.
- Nic kochanie- uspokoiła ją- więc może powiesz mi teraz przed kim się ukrywasz?- umysł Liz pracował, przefiltrowując wszystkie słowa, jakie padły z ust dziewczynki. Nie było tu jej mamy. Miała spotkać się ze swoim tatą. Ale ojciec Lexie nie miał pojęcia o jej istnieniu. I skoro Isabel tu nie było, więc gdzie? W domu Evansów? A może ona wciąż była...?
- Lexie kochanie, jak się tu dostałaś?
Dziewczynka zmarszczyła się znowu i jej spojrzenie ogarnęło puste wnętrze kawiarni. Wtedy wyciągnęła ręce, tak jak Max wiele lat temu, i objęła dłońmi twarz Liz. Nawiązały kontakt. Seria obrazów przepłynęła przez umysł Liz- gwiazdy wirujące w kosmosie, odległe, dumne planety, błyski świateł i statek na pustyni. Kiedy Lexie się odsunęła, Liz oparła się ciężko na ladzie. Zdążyła już zapomnieć o tym- o uczuciu gdy dzielisz z kimś myśli w jednej i tej samej chwili. Drżała. Zbyt wiele wspomnień, zbyt wiele emocji, przypływ zbyt wielki do udźwignięcia.
Zaczęła powoli być świadoma obecności dziecka, wciąż obserwującego ją wielkimi, brązowymi oczyma, nieco wylęknionymi,. Inna myśl prześlizgnęła się przez jej umysł.
- Skąd wiedziałaś, kim jestem Lexie?
Dziewczynka uśmiechnęła się, gorliwa podzielić się prawdą.
- Wujek Max pokazał mi cię.
Liz zamarła.
- Co masz na myśli?- spytała powoli.
Dłoń Lexie zafalowała w powietrzu.
- Tak jak ja pokazałam się tobie- musnęła delikatnie policzek Liz- pokazał mi wszystko, co związane z tobą.
Ledwie zdolna oddychać, Liz pochwyciła dłonie dziewczynki w swoje i uścisnęła je lekko.
- I to przed nim się chowałaś? Lexie? Czy twój wujek Max jest tutaj?
Ale znała już odpowiedź. W chwili gdy przemówiła, spojrzenie dziewczynki powędrowało w stronę drzwi, które właśnie się otwierały, a Liz doznała szeregu uczuć i wrażeń przenikających jej ciało w sposób jaki był jej obcy od ponad sześciu lat. I wtedy Lexie piszcząc ześlizgnęła się ze stołka i przemknęła obok Liz, pędząc w stronę człowieka, który właśnie wszedł do kawiarni.
- Znalazłam ją wujku!- zawołała dziewczynka- znalazłam Liz.
- Właśnie widzę.
Ten głos. Łagodny, aksamitny, głęboki. Liz kurczowo przytrzymała się krzesła, w obawie ze upadnie. Czuła na sobie jego spojrzenie, ale nie miała siły by odwrócić. Zbyt bała się tego, co mogła zobaczyć, lub raczej- tego, czego mogła nie ujrzeć.
- Liz- zawołała Lexie- jest tu wujek. Max.
Serce kołatało się jej boleśnie w piersi i zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie grozi jej atak serca. Ta myśl przywróciła jej świadomość. Nie mam mowy, żeby Max Evans ponownie przywrócił ją do życia na podłodze w Crashdown. Nie po raz drugi. Odetchnęła głęboko i odwróciła się.
W pierwszej chwili pomyślała, ze ma przed sobą cień mężczyzny, którego kiedyś znała. Westchnęła głośno, zanim była w stanie się powstrzymać. Fizycznie, wyglądał niemal tak samo jak dawniej. Wysoki, szczupły, ciemnowłosy, silny. Z łatwością trzymał Lexie jedną ręką. Nosił czarne dżinsy, czarny obszerny podkoszulek i buty,ale wiedziała o białym rycerzu ukrytym za tą mroczną fasadą. Jego włosy były nieco dłuższe niż zapamiętała. Twarz wydawała się dojrzalsza, mizerniejsza, nawet bardziej poważna, jeśli to możliwe. Chłopiec stał się mężczyzną. Ale to jego oczy ja przeraziły. Tamte głębokie, brązowe oczy, które kiedyś dźwigały tajemnice wszechświata- i więcej miłości niż każda kobieta ośmiela się marzyć- były puste i pozbawione życia. Pod nimi zobaczyła ciemne cienie, tak jakby nie spał od wielu miesięcy a iskierki ciepła które zawsze koiły jej niepokój- to światło odeszło z jego oczu.
- Max- rzekła cicho.
- Witaj Liz- odpowiedział. Jego glos brzmiał tak samo, jak w noc przed odlotem. Monotonny głos. Teraz jego oczy również zyskały ten wyraz. Monotonii. Ale gdy spojrzał na Lexie, Liz miała wrażenie ze dostrzega w nich coś jeszcze, poza pustką.
- Lexie- rzekł łagodnym, ale stanowczym głosem- o czym ci mówiłem?
Lexie utkwiła wzrok w podłodze.
- Że mam zostać z babcią.
- I?
- Przepraszam wujku- westchnęła dziewczynka.
Max przykucnął i postawił dziewczynkę na podłodze, wziął ją za rękę. Ku zdumieniu Liz odprowadził ją do drzwi.
- Idź do babci Lexie. Muszę porozmawiać z Liz.
Dziewczynka potaknęła. Odwróciła się i pomachała, kiedy Max otwierał drzwi.
- Pa Liz-zawołała- zobaczymy się później- dodała z uśmiechem.
Był zaraźliwy. Uśmiech wypłynął na usta Liz.
- Na razie Lexie. Bawcie się dobrze z babcią.
Dziewczynka wyślizgnęła się na zewnątrz i zniknęła za rogiem.
Max zatrzasnął drzwi i przesunął dłonią po zamku. Potem odwrócił plakietkę tak, ze teraz napis „zamknięte” był widoczny z zewnątrz.
- Nie masz zamiaru iść z nią- spytała Liz, wyraźnie zszokowana.
- Lexie nie potrzebuje być obserwowana- wyjaśnił cicho, wyglądając przez okno- nie tutaj Ale spróbuj wyjaśnić to mojej matce.
- Musiała być zaskoczona.
Max wreszcie odwrócił się by spojrzeć jej w twarz.
- Przepraszam- powiedział- powinienem się domyślić, ze Lexie weźmie to sobie do serca i zapragnie cię odszukać. Ona...dużo o tobie słyszała.
- Zdaję sobie sprawę- Liz poczuła ze kręci jej się w głowie- lepiej usiądę- mruknęła.
- Dobrze się czujesz?
- Tak- potwierdziła, osuwając się na krzesło-tylko trochę...zszokowana. sięgnęła po torebkę cukru leżącą w pobliżu i zaczęła skubać ją nerwowo. Trudno jej było spojrzeć na Maxa, w obawie że znowu zobaczy rozpacz w jego oczach.
- Czy mogę zrobić kawę?
- Oczywiście- odparła, ale nie zaoferowała mu swojej pomocy, wciąż bezmyślnie bawiąc się torebką cukru. Max przeszedł przez kawiarnię, echo jego kroków zabrzmiało ciężko w jej uszach. Po chwili wrócił z dwiema filiżankami kawy. Osunął się na krzesło, pozostawiając jedno puste pomiędzy nimi, niczym bufor i podał jej filiżankę.
- Dziękuję- powiedziała Liz, nie podnosząc wzroku. Objęła filiżankę dłońmi, czerpiąc z niej ciepło, by móc się ogrzać. Znów była w stanie się kontrolować. To wszystko wydawało się takie nierealne- wiedząc że nie widziała Maxa od lat, wciąż miała poczucie że rozmawiali po raz ostatni godzinę temu.
Czy więź pomiędzy nimi była tak silna, tak niezniszczalna? Boże, nie miała prawa pozwolić sobie w to wierzyć. Musiała spróbować skupić się na teraźniejszości.
- Wiec Isabel jest matką- rzekła cicho- a Alex...Boże, Max- jej serce zalała fala uczuć, których nie potrafiła nawet nazwać. Zamknęła oczy.
- Tak, Lexi jest córką Alexa. Isabel nie wiedziała że jest w ciąży, do czasu gdy dotarliśmy na nasza planetę- odparł Max. Mówił powoli, ostrożnie, cicho, tak jakby każde słowo stanowiło wyzwanie. Liz czuła na sobie jego spojrzenie, badające jej reakcje.
- Nigdy nie chciała o tym mówić, ale podejrzewam ze stało się to w nocy przed naszym odlotem.
Liz przytaknęła, przywołując w myślach wspomnienie o cichej sile Alexa, tamtego lata. Był jedynym, który kompletnie się nie załamał. Co by zrobił, znając prawdę? Odpędziła od siebie tę myśl, ale już po chwili napłynęły następne, by zająć jej miejsce. Podniosła do ust filiżankę i upiła niewielki łyczek, nie czując gorąca kawy. Tak wiele pytań pragnęła zadać, lecz strach ją powstrzymywał. Czy wrócili wszyscy? Czy na dobre? Dlaczego teraz? Co wywołało ten zaszczuty wyraz w spojrzeniu Maxa. I przede wszystkim- czy on wciąż ją kochał? Strach nakazywał jej milczeć.
- Czy Alex jest tutaj? W Roswell?
Potrząsnęła głową.
- W Nowym Jorku. Ale planuje wrócić na Święta.
- A ty? Boston?
Jego pytanie wywołało nieśmiały uśmiech, choć jednocześnie poczuła ból. Wciąż dobrze ją znał.
- Tak przyjechałam na kilka tygodni do domu. Maria jest w Taos- dodała, zanim zdążył zapytać- ma tam sklep z biżuterią. Amy wpadła dziś rano i mówiła, że spodziewa się jej w tym tygodniu.
- To dobrze.
Liz uniosła brwi i spojrzała na niego. Jego twarz była pozbawiona wyrazu, ale miała wrażenie że w jego glosie pojawił się szczególny ton. Cień emocji. Lubiła myśleć, ze wciąż go zna.
- Dlaczego?
- Chcę porozmawiać z wami wszystkimi- odparł.
- Ty chcesz?- spytała- a co z resztą?- czekała, ale on jedynie wypił łyk kawy- Max?
Coś zalśniło w jego oczach, gdy sięgnęła poprzez dzielącą ich przestrzeń i chwyciła go za nadgarstek, starając się zignorować dreszcz jaki poczuła w kontakcie z jego ciepłą skórą.
- Odpowiedz. Przestań bawić się ze mną. To nie w porządku.
- Nie bawię się- odparł zimno.
Zamrugała w odpowiedzi na jego ton i cofnęła dłoń.
- Przepraszam. Ale to ty odszedłeś. I ty wróciłeś. Co mam powiedzieć?
Westchnął.
- Nie. To ja przepraszam. Zapomniałem już, na czym to polega.
- Co?
Milczał przez chwilę.
- Bycie człowiekiem- odparł w końcu, głosem tak cichym, ze zaledwie dotarł do niej sens jego słów.
Był bezgranicznie zmęczony i to przeraziło ją bardziej niż cokolwiek innego.
- Max, co się dzieje?- odetchnęła głęboko i brnęła dalej- nie wróciłeś na stałe?
Max wpatrywał się w swoją kawę przez dłuższą chwilę, tak jakby odpowiedź miała nieoczekiwanie wypłynąć na powierzchnię by dotrzeć do niego. W końcu rzucił jej odległe spojrzenie, a jego oczy były całkowicie puste.
- Nie wiem.
Czy kiedykolwiek próbowaliście wędrować po dnie basenu, w głębinie, aż do samego końca? Całkowicie zanurzeni? To trudne, bo nasza naturalna zdolność do utrzymywania się na powierzchni, próbuje wydobyć nas z głębiny. Niektórzy stosują obciążenia, by pomóc tym którzy stąpają po dnie oceanu, starając się je zgłębić, ale ja nigdy nie nurkowałam, więc nie mogę stwierdzić, jak dalece różnią się nasze wrażenia. Wiem tylko co czułam pierwszego ranka, po odejściu Maxa i innych. Jakbym torowała sobie drogę przez głęboką, zimną toń i nie była w stanie się przez nią przedrzeć. Czułam się zniewolona i otoczona, moje ruchy były powolne i ospałe. Płuca wydawały się ściśnięte, tak jakby ktoś wyssał z nich ostatni powiew powietrza. Jednocześnie, każdy nerw w moim ciele był pobudzony- sięgając granicy bólu. Moja skóra była niewiarygodnie wrażliwa. Byłam pewna, że jeśli ktoś mnie dotknie, rozpadnę się na miliony kawałków.
W takim stanie pojawiłam się w Crashdown tamtego ranka, całkowicie bezradna. Nie mogłam nawet podzielić się tym z rodzicami bo...cóż...co miałam im powiedzieć? I nie mogłam zadzwonić do Alexa i Marii bo zdawałam sobie sprawę ze przechodzą przez to samo. Później będziemy gotowi się dzielić, ale teraz...wszystko było zbyt świeże, zbyt...nowe. Więc stałam tam, nalewając kawę i rozdając talerze z jajecznicą, zdając sobie sprawę że mogę udawać zapracowaną i zajętą, jednocześnie pozostając zamknięta w moim własnym, nieprzenikalnym świecie. Powoli umierając.
Dlatego miałam mieszane uczucia, gdy Alex zjawił się tamtego dnia, w połowie mojej pracy i stanął przy kontuarze. Byłam rozdrażniona, ponieważ nie czułam się gotowa by radzić sobie z czymkolwiek innym poza moim własnym cierpieniem. Ale jednocześnie cieszył mnie jego widok, bo Alex był zawsze jak brat, którego nigdy nie miałam i kochałam go za to, ze instynktownie przyszedł do mnie w nieszczęściu, pomimo wszystkich wyżyn i dolin jakimi wędrowała nasza przyjaźń od dnia, w którym Czechosłowiacy wkroczyli w nasze życie. Czasami dobrze jest mieć po prostu kogoś, kto zna cię równie dobrze jak siebie samego i vice versa. Nawet jeśli wmawiasz sobie, ze pragniesz pozostać w samotności. Zwłaszcza wtedy. Ponieważ nie musicie rozmawiać z sobą, jeśli nie odczuwacie takiej potrzeby. Czasami wystarczy po prostu...być.
Tym właśnie zajmowaliśmy się, Alex i ja. Czerpaliśmy komfort, z wzajemnej bliskości. Przyniosłam mu oranżadę, a on obdarzył mnie półuśmiechem, dodającym odwagi. Bawił się zieloną słomką z ufoludkiem, którą wsunęłam do szklanki siłą przyzwyczajenia i wróciłam do obsługi turystów. Wciąż wyczuwałam ukryte napięcie, wyostrzoną świadomość nieszczęścia kłębiącego się pod powierzchnią pozorów. Gdy w kawiarni wszystko ucichło, Alex stał wpatrując się pustym wzrokiem w szklankę wypełnioną do połowy pomarańczową, zimna wodą i byłam gotowa wymknąć się wraz z nim na zaplecze, nawet jeśli oznaczało to pozostawienie Agnes na lodzie. Byłam pewna, ze porozmawiamy- usiądziemy na kanapie i porównamy nasze doświadczenia, myśli o najważniejszych w naszym życiu osobach które porzuciły nas dla zgłębiania tajemnic wszechświata. Ale tak się nie stało. W chwili gdy obrotowe drzwi zawirowały za nami, spojrzałam na Alexa i wybuchnęłam płaczem. Nie był to cichy, tłumiony płacz. Tylko straszny szloch, który wprawia twoje ciało w drżenie i odbiera ci zdolność oddychania, co jest błogosławieństwem, ponieważ ty właśnie pragniesz przestać oddychać. Alex objął mnie i tulił do siebie, a ja moczyłam łzami przód jego koszulki i przywierałam do niego jakby był jedyną rzeczą utrzymującą mnie na ziemi. Paradoks, biorąc pod uwagę w jakim stopniu Ziemia była miejscem w którym pragnęłam być. I kiedy płakałam przed nim, nie powiedział ani słowa. Nie mówił, ze wszystko będzie w porządku, albo ze podołam temu, czy tez, ze oni wrócą. Tylko obejmował mnie, gładząc moje ramiona i odgarniając mi włosy z twarzy. Pozwolił moim emocjom wrzeć aż do chwili gdy byłam zbyt wyczerpana na to by stać. Wtedy posadził mnie i przyniósł mi rożek waniliowych lodów i pudełko chusteczek. Dobrze jest być rozumianym.
To nie była odpowiedź, której oczekiwała. Chociaż wszystko zdawało się krzyczeć w ostrzeżeniu, niczym flara na drodze sygnalizująca zagrożenie, Liz nie była w stanie uwierzyć że Max mógłby powrócić tylko po to by ponownie odejść. To bolało za bardzo, by mogła się z tym pogodzić, ale część jej podświadomości mówiła, ze przekroczyła już granicę zza której nie ma powrotu.
- Dlaczego tu jesteś?- to było podstawowe pytanie, zapewne powinna je zadać na samym wstępie. Ale logika przestała mieć znaczenie, jak zawsze w chwilach gdy w grę wchodzili Obcy.
- Wróciłem przy przywieść Lexie Alexowi.
Ja. Nie my.
- Max- nie potrafiła zadać pytania, które cisnęło się jej na usta.
- Isabel chciała...- przerwał, uciekając spojrzeniem, ale Liz zdążyła ujrzeć cierpienie w jego oczach. Natychmiast odzyskał kontrolę, ale ona wiedziała.
- Czego chciała Isabel, Max?- spytała, a jej glos był zaledwie szeptem. Czuła ze jej wnętrzności skręcają się w węzeł, z chwili na chwile coraz ciaśniejszy- Max? Lexie mówiła, ze Isabel tu nie ma. Więc gdzie jest?
Patrzyła jak usiadł prosto, jego ramiona oparły się o ladę, twarz miał wciąż odwróconą.
- Isabel uwielbiała Lexie- powiedział cicho- wciąż powtarzała jak bardzo przypomina Alexa. I ze musimy skończyć wojnę i wracać, ponieważ umknie mu dzieciństwo jego dziecka, a ona nie może mu tego odbierać.
- Max...
Odwrócił się wreszcie, podchwytując jej spojrzenie. Potem jego wzrok powędrował w stronę kuchni.
- To tylko Jose- zrozumiała Liz- i prawdopodobnie jest w alei, paląc cygara. Nie przyjdzie nawet, jeśli cię usłyszy. Nie jesteś jego ulubieńcem- dodała, cokolwiek niechętnie.
Przytaknął. Jej słowa zdawały się nie wywierać na nim wrażenia, ale uspokoiły go, bo kontynuował.
- Nie wiemy tak naprawdę co się wydarzyło- powiedział monotonnym, pozbawionym emocji głosem- nie jestem pewien, czy w ogóle coś wiemy. Isabel i Michael próbowali przedostać się do silnej bazy wroga na odległym skrawku planety. On wrócił. Ona nie.
- O Boże- Liz poczuła, ze serce podchodzi jej do gardła- jak to, nie wiecie? Czy ją uwięzili? Michael nie wie? Jak udało mu się uciec?
Max potrząsnął głową. Umykając przed nią, podniósł się z krzesła i podszedł do okna. Wyjrzał na ulicę.
- Ona nie żyje. Wiedziałem...od razu. Czułem, ze nasza więź została zerwana W jednej chwili czułem jej obecność...tak jak zawsze- rzekł łagodnie- a potem...nie czułem już nic.
Liz poczuła że przegrywa walkę z łzami. Przełykając ciężko, podniosła się i podeszła do Maxa. Gdy wyciągnęła dloń, podał jej swoją, tak ze ich palce się połączyły.
- Max...tak mi przykro- rzekła cicho.
- Michael po powrocie...był ruiną człowieka. Fizycznie. Emocjonalnie. Ledwie uszedł z życiem. Oni...torturowali go. Ale cokolwiek mu zrobili, to nic w porównaniu z tym, co on robi sobie. W ostatnich miesiącach niemal się nie odzywa. Wyleczyłem jego rany, ale to...nie potrafię do niego dotrzeć. Obwinia się o śmierć Isabel, wiem to, ale nie chce ze mną rozmawiać. Lexi się go boi. Ja...ja nie wiedziałem co robić. Więc...przywiozłem ich tutaj, Przyprowadziłem ich do domu.
CDN....
-
"I know who you are. I can see you. You're swearing now that someday you'll destroy me. Far better women than you have sworn to do the same. Go look for them now." (Atia)
""You...have...a rotten soul" (Cleopatra)
Już nie mogę się doczekać 
Biorę sie za czytanie 
Tak pięknie napisałaś, brak mi słów...drukuję i wrócę jeszcze do niego dziś późnym wieczorem...
