Coraz bliżej Święta...
Posted: Mon Dec 01, 2003 9:06 pm
Jak w reklamie Coca-Coli - "coraz bliżej Święta" 
Mam nadzieję, że nasi Twórcy (gorący apel skierowany do Tigi, Graaliona i wszystkich piszących 
) znajdą chwilę i napiszą jakieś opowiadanka świąteczne. W końcu to niezwykły czas pełen magii... A przecież magia zawsze towarzyszyła naszym bohaterom, prawda?
Na zachętę zamieszczam "Świąteczną Historyjkę"
Świąteczna Historia
Czasami życie toczy się cały czas tym samym torem.
Czasami zmienia się radykalnie w ciągu zaledwie paru sekund.
A czasami zmiana następuje nie wiadomo kiedy i któregoś dnia budzimy się i zdajemy sobie nagle sprawę, że wszystko jest zupełnie inaczej.
Tak też było z Liz. Obudziła się pewnej nocy i leżała na łóżku wpatrując się tępo w sufit. I nagle uświadomiła sobie, kim tak naprawdę jest. Trzydziestoletnią kobietą z własną kafeterią, która szczerze mówiąc już dawno jej obrzydła. Samotna. Nieszczęśliwa. Dawne marzenia ulot-niły się. Dlaczego więc to robi? Dlaczego obtyka się z czymś, co nie sprawia jej radości? To, że odziedziczyła kafeterię po rodzicach nic nie znaczy, nie takich spadków się pozbywano. Dlacze-go więc wciąż tu tkwi, gdzie jest tyle wspomnień, i to tych bolesnych? Przecież on nie wróci. Więc po co tu jest?
Liz wstała i podeszła do okna.
Noc była cicha i dość chłodna, a niebo było pełne gwiazd. Dlaczego w Roswell nigdy nie ma białych świąt?
Nagle podjęła decyzję.
***
Nad Nowym Jorkiem przetoczył się grzmot. Kyle wyjrzał przez okno z niejakim zdzi-wieniem – o tej porze roku było to raczej niezwykłe. Ale czy coś w jego życiu mogło być nor-malne? Nie. Od dwunastu lat wszystko stało na głowie. Kyle westchnął i powrócił do rozliczenia firmy. Nienawidził tego, ale cóż, to były uroki własnego warsztatu samochodowego. W Nowym Jorku samochodów było naprawdę mnóstwo i przeważnie dzieliły się na dwie grupy – na stare rupiecie, do których nie sposób było dostać części, i na super nowoczesne, których właściciele dbali o nie bardziej jak o własną rodzinę. Raj dla warsztatów samochodowych, oczywiście tych najlepszych. A do takich właśnie zaliczał się warsztat Kyle’a. Zresztą, jego zyski ostatnio były naprawdę duże i rozważał otworzenie drugiego. Powiedzmy w Brooklynie.
Trzeba wypłacić pracownikom premię świąteczną.
Właśnie, święta. Kolejne, samotne święta. Zerknął na zdjęcie stojące na kominku. Trzeba zadzwonić do Roswell.
***
Klucz zazgrzytał cicho w drzwiach wejściowych. Maria uniosła się na łokciu, rzuciła kontrolne spojrzenie w stronę łóżeczka i czekała. Po chwili do pokoju wszedł Michael, wysoki i jakby nieco zgarbiony. Maria wyciągnęła rękę i zapaliła małą lampkę stojącą przy łóżku, nagle ciepłe, pomarańczowe światło zalało pokój. Michael zmrużył oczy.
-Wiesz która jest godzina? – zapytała ostrym, cichym tonem.
-Po pierwszej – odparł Michael patrząc na zegarek i jednocześnie rozbierając się. Maria przewróciła oczami.
-Coś ty robił o tej porze?
-Miałem robotę – mruknął rzucając koszulę byle gdzie.
-A telefonu jeszcze nie wynaleźli, prawda? – zapytała sarkastycznie Maria.- Angela ma jakąś wysypkę – oznajmiła czekając na choćby najmniejszą oznakę zainteresowania ze strony Michaela. Ten jednak ziewnął i położył się obok niej. – Nie interesuje cię to, co się dzieje z wła-sną córką? – rzuciła.
-Nie jestem lekarzem – burknął przykrywając się kołdrą i odwracając się do niej plecami. – Idź z nią jutro do Liz, zdaje się, że to ona skończyła medycynę.
Marię aż zatchnęło z oburzenia, ale z łóżeczka obok dobiegło ciche kwilenie i już nic nie powiedziała. Odwróciła się tylko plecami do Michaela i zacisnęła oczy.
***
Liz wstała rano całkiem niewyspana, ale za to z pewnym poczuciem satysfakcji. Koniec z tym. Musi zadzwonić do Kyle’a, musi znaleźć kogoś chętnego do kupna kafeterii, musi poin-formować Marię i Michaela.... Chyba tej właśnie części bała się najbardziej. Maria nie będzie zachwycona.
Otworzyła kafeterię, usiadła przy ladzie z notesem przed sobą i doczekawszy niecierpli-wie godziny dziewiątej rano zadzwoniła najpierw do Philipa Evansa. Ojciec Maxa cały czas prowadził w Roswell kancelarię prawniczą, a ona czasami korzystała z jego pomocy. Teraz też uprzedziła go, żeby przygotował umowę sprzedaży-kupna. A potem zadzwoniła do Harrolda Wiliamsa. Już dawno proponował, że kupi kafeterię, oczywiście za odpowiednią cenę. Taki punkt w centrum Roswell to niezła gratka. Tylko że wtedy nie zgodziła się. Ale teraz zmieniła zdanie. „Tylko krowa nie zmienia poglądów” pomyślała z ponurym humorem wybierając numer.
-Harrold? Hm, cześć, tu Liz Parker... Nie, po prostu... Tak. Pamiętasz, jak kiedyś coś mi zaproponowałeś? No więc.. – Liz nabrała powietrza. Powiedz to, Liz! Upomniała siebie w duchu. Nie tchórz! – No więc teraz się zgadzam, o ile oczywiście jeszcze to jest aktualne...Jest? To świetnie. Tak, gdybyś mógł zadzwonić do Evansa i jakoś się z nim umówić... Co?...A, nie, po prostu... Nie, to nie to – roześmiała się wesoło. Harrold bywał zabawny. – Nie, nie wychodzę za mąż, chyba... Słuchaj, muszę kończyć, spotkamy się u Evansa – zakończyła szybko bo nagle tuż obok pojawiła się Maria z małą Angelą na ręku.
-Cześć kochanie – uśmiechnęła się Liz do przyjaciółki i połaskotała dziewczynkę po po-liczku. Angela rozesmiała się ukazując kilka dwa pierwsze zęby, a Maria spojrzała uważnie na Liz.
-Wychodzisz za mąż? – zapytała. Liz potrząsnęła głową.
-Nie! To znaczy... Raczej nie – powiedziała.
-Hej, Liz, to, że jestem stateczną panią domu, matką dziecku i żoną największego idioty na świecie nie oznacza, że nie jestem już twoją przyjaciółką! – zawołała Maria zdejmując cza-peczkę z główki Angeli. – Więc...?
-Pokłóciłaś się z Michaelem? – zapytała Liz usiłując zmienić temat i robiąc śmieszną mi-nę do Angeli, którą uważała za najpiękniejsze dziecko na Ziemi. Ale Maria nie dała się zwieść i uparcie tzymała się swojego. Posadziła córkę Liz na kolanach i popatrzyła surowo na przyjaciół-kę.
-To akurat nie ma nic do rzeczy, ale owszem. Liz Parker, jeśli zaraz mi nie powiesz, o co chodzi...! – usiłowała zrobić groźną minę, ale Liz uśmiechnęła się smętnie i westchnęła ciężko. I tak musiałaby o tym powiedzieć.
-Sprzedaję kafeterię – wyrzuciła z siebie rozpinając dziecku kurteczkę.
-Dobra, a teraz mów poważnie. Zaraz, ty przecież mówisz poważnie, prawda...? – zer-flektowała się Maria i z wrażenia usiadła na barowym stołku. Rano ruch w Crashdown był jesz-cze mały. - Jak...? Komu...? Dlaczego?!
-Nie wiem, dlaczego – westchnęła Liz. – To znaczy wiem, muszę... potrzebuję odmiany, Mario. Muszę się stąd wyrwać, mam już dosyć tego miejsca, duszę się tutaj...!
-Chciałam cię zaprosić na święta – powiedziała matowym głosem Maria. Wiadomość ją ogłuszyła, zdecydowanie nie była na to przygotowana. Liz spojrzała na nią przepraszająco znad główki Angeli.
-Dziękuję ci, ale...
-Kyle do ciebie dzwonił i jedziesz do niego na święta, tak? – przerwała jej Maria i wyjęła jednocześnie z rączki córki łyżkę. – Przestań, kochanie, by wydziabiesz cioci oko.
-Rzecz w tym, że nie dzwonił – posmutniała Liz wpatrując się z zamyśleniem gdzieś w przód.
-Zaraz zaraz, czy mi się wydaje, czy tym razem przyjełabyś jego propozycję? – zapytała podejrzliwie Maria.
-Mam wrażenie, że nie tylko tą jedną... – mruknęła do siebie Liz, ale przyjacióła miała zbyt dobry słuch.
-No to na co ty w ogóle czekasz? Sama do niego zadzwoń i wproś się na święta! Polecisz z Jimem i tyle, a jak sobie kogoś znalazł, to zajmiesz się tym na miejscu! – zawołała energicznie i wzięła Angelę z kolan Liz. – Chodź, kochanie, ciocia teraz zadzwoni do wujka... A jak bę-dziesz grzeczna, to może dostaniesz kawałem tortu weselnego.
Liz patrzyła na telefon i w ogóle nie słyszała paplaniny Marii.
***
-Szefie, znowu ten grat nam stoi! – głos Perry’ego z trudem przebił się do świadomości Kyle’a. Rozkojarzył się. W końcu zaraz były święta – właśnie, święta. Kyle wytarł brudne ręce w jakąś szmatę i zerknął w stronę starego, rozkraczonego pudła.
-Dobra, zajmiemy się tym później. Muszę jechać na lotnisko, zamkniesz interes? – zapy-tał Perry’ego. Rudzielec wyszczerzył zęby w szerokim, sympatycznym uśmiechu. Gdy się śmiał, wydawało się, że miał jakąś potworną ilość zębów a nie trzydzieści dwa jak normalny człowiek.
-Rodzinka przyjeżdża na święta? – zapytał z wesołym zainteresowaniem. Kyle wykrzy-wił twarz w czymś, co miało imitować uśmiech.
-Niecałkiem – mruknął. Perry pokiwał głową ze zrozumieniem.
-Taak, wiem, dziewczyna z pańską przyszłą mamusią... Też się bałem pierwszego spoy-kania z teściową, ale będzie dobrze – klepnął go po ramieniu i pogwizdując odszukał klucz osiemnastkę. Kyle otrząsnął się i poszedł do własnego samochodu. Teściowa, też coś. Wątpił, czy kiedykolwiek będzie miał teściową. Albo chociażby narzeczoną. Wsiadł do samochodu i zapalił silnik. Lotnisko. Trzeba odebrać ojca i Liz.
Właśnie, Liz. Pierwsze dwa lata po odlocie Czechosłowaków do domu spędzili wspólnie, najpierw w Roswell, a potem na Harvardzie. Kyle jednak przeniósł się potem do Nowego Jorku i od dziesięciu lat stale zapraszał ją na święta, a ona corocznie odrzucała jego propozycję. I co roku usiłował jej się oświadczyć, ale z takim samym skutkiem. W tym roku jednak postanowił być oryginalny i szczerze mówiąc jej telefon i pytanie, czy mogłaby się pojawić na święta, tro-szeczkę wytrąciły go z równowagi. No, może nie troszeczkę. Może bardzo. Pewnie po prostu ma dosyć Michaela i Marii, co jest przecież w pełni zrozumiałe. Z drugiej strony, to dobrze, że le-ciała razem z jego ojcem. Jim miał niedawno kolejny zawał i należało o niego dbać.
Śnieg sypał w Nowym Jorku. Ulice były zasypane pomimo wciąż kursujących odśnieża-rek, i Kyle z dumą pomyślał, że Liz na pewno spodoba się widok Central Parku pełnego śniegu. Byli przecież przyjaciółmi.
Samolot spóźnił się o dobrą godzinę z powodu warunków atmosferycznych, jak oznaj-miła panienka z okienka. Kyle miał więc czas, by przejść się spokojnie po lotnisku i kupić kwiaty na powitanie. Nie białe róże, może lepiej coś mniejszego i dyskretniejszego. Oko Kyle’a wyłoniło w gąszczu kwiatów drobne, niebieskie plamki.
-Fiołki? – zapytał ze zdziwieniem. – O tej porze roku?
-Ech, panie – uśmiechnęła się kwiaciarka. – Cuda się zdarzają... Dziewczyna się ucieszy.
-Tak, zapewne – mruknął nieuważnie Kyle, kupił bukiecik i pośpieszył go hali odpraw. W samą porę, bowiem przez szklane drzwi właśnie przechodzili oni. Kyle przystanął.
Jego ojciec zgarbił się. Schudł. Zmizerniał. Zrobił się starszy. Chyba jednak było z nim gorzej, niż mu mówiono.
Liz za to wyglądała kwitnąco. Skróciła włosy. I w ogóle wyglądała wspaniale. Kyle po-czuł, jak żołądek skręca mu się w ósemkę ze strachu. W końcu przełamał się i ruszył w ich kie-runku.
Liz pierwsza go zauważyła.
-Kyle! – zawołała radośnie machając do niego. Młody Valenti uśmiechnął się do niej we-soło, podał jej bukiecik fiołków i przywitał się z ojcem.
-Witajcie w Nowym Jorku – powiedział ciepło patrząc jej w oczy. Liz uścisnęła go spontanicznie.
-W tym roku też ponowisz swoją propozycję? – zapytała żartobliwie, choć w gruncie rze-czy było to dla niej sprawą życia lub śmierci.
-Nie bój się – Kyle spojrzał gdzieś w dół. – W tym roku nie będę cię tym zamęczał.
-Aha – Liz usiłowała ukryć zaskoczenie i rozczarowanie, nie bardzo jej to wyszło, ale Kyle nic nie zauważył podgrążony we własnych myślach.
Jimowi jednak nic nie uszło. Zauważył i zakłopotane czerwone uszy syna, i rozczarowa-nie na twarzy Liz i uśmiechnął się do siebie pogodnie. Powoli tracił już nadzieję na doczekanie wnuków, ale kto wie, kto wie...
-Cieszę się, że przyleciliśmy. Czekają nas białe święta, a w Roswell to raczej rzadkość... – powiedział z tłumioną radością. Kyle westchnął ciężko i podniósł w końcu głowę unikając wzroku Liz.
-I to nawet bardzo białe, niedługo zasypie całe miasto – odparł. – Weźmy wasze rzeczy i chodźmy do domu.
***
Maria siedziała przy stole i mieszała od niechcenia łyżką w misce z nadzieniem do indy-ka. Michaela znowu gdzieś poniosło. Miała już dość tych jego tajemniczych wypraw, które za-stanawiająco nasiliły się ostatnimi czasy. Był ciągle zastanawiająco zmęczony, wracał o dzi-wacznych porach i najwyraźniej w świecie nie interesował się ani żoną, ani córką. Nie pożegnał się nawet z Liz, chociaż może to i lepiej, bo jeszcze walnąłby coś przykrego o Maxie, a przecież Max nie żył już od prawie dziesięciu lat. Liz miała prawo do szczęścia, a bardzo to przeżyła, gdy nagle na Ziemi pojawiła się wykończona Isabel i oznajmiła beznamiętnie, że Max, Tess i ich syn zginęli niedawno i „sprawa się rypła”, jak powiedział o tym Kyle. Przegrali wojnę, Isabel zaś cudem uszła śmierci. Zaraz potem wyjechała do Japonii i czasami odzywała się stamtąd. Maria westchnęła ciężko. Wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, niż miało się potoczyć...
Wstała od stołu i odstawiła na bok miskę. Jeszcze trochę i zrobi się z tego nie nadzienie, a jakaś breja dla staruszków bez zębów. Przy okazji tradycyjnie już uderzyła się biodrem o kant stołu a rączka od szafki jak zwykle została jej w ręku. Maria pomyślała z irytacją, że naprawdę przydałby im się większy dom. Albo chociaż mieszkanie. Może i ten... apartament... był wystar-czający dla samego pana Guerina, ale przecież Angela nie może wiecznie mieszkać z nimi w pokoju!
-Cześć – mruknął Michael zjawiając się nagle za jej plecami. Maria podskoczyła zasko-czona.- Jest obiad? – zapytał siadając ciężko przy stole.
-Nie ma – burknęła Maria. Była na niego wściekła, choć nie mogła dokładnie powie-dzieć, dlaczego. Ot tak, po prostu.
-Liz poleciała? - odezwał się Michael wstając i zaglądając do lodówki.
-Poleciała. Zostaw, nie ruszaj tego! Mógłbyś ją chociaż pożegnać, przecież ona już nie wróci – powiedziała Maria wyjmując mu z rąk jakiś świąteczny smakołyk. Michael westchnął ciężko. – Jak wyjdzie za mąż za Kyle’a, to przecież zamieszkają w Nowym Jorku i już jej więcej nie zobaczymy.
-Po pierwsze nie oznacza to, że byśmy już jej nie zobaczyli, przeciwnie, pierwsza pole-cisz tam wtryniać nos w nie swoje sprawy. Po drugie wcale nie wiadomo, czy Kyle się z nią ożeni – zauważył Michael. Był zdecydowanie w złym humorze. Marię aż zatchnęło z oburzenia.
-Wiesz co, świnia jesteś...! – wybuchnęła po chwili i chciała coś jeszcze dorzucić żeby udowodnić mu, jaką to jest paskudą, ale z sypialni dobiegł płacz dziecka.
-Angela się obudziła – zwrócił jej uwagę Michael. Maria mruknęła coś niepochlebnego pod nosem o pewnym kosmiczyn kretynie i wyszła z kuchni.
***
Liz zajęła się świątecznym obiadem a Kyle po raz pierwszy w życiu nie wiedział, co ze sobą zrobić we własnym mieszkaniu. W końcu nawet ubrał choinkę, choć raczej nie miał ochoty na takie dziecinne zabawy, uświadomił sobie nagle, że jego mieszkanie jest przeraźliwie puste. Na ogół, rzecz jasna, nie w święta. W te święta. Jim zaś bawił się doskonale obserwując nie-śmiałe podchody syna i Liz. Sama kolacja przebiegła w miłej, choć może nieco nerwowej atmos-ferze, potem zaś Liz stanęła przy oknie i spojrzała na pokryty grubą warstwą śniegu Cenral Park.
-Pięknie – powiedziała cicho zerkając ukradkiem na Kyle’a. Kyle grzebał coś przy wieży. Jim z trudem powstrzymał śmiech, wiedział, że to było by nie na miejscu.
-Tak, wymarzony wieczór na spacer – powiedział starając się zachować powagę. Kyle poderwał się od wieży i spojrzał z troską na ojca.
-Chcesz iść na spacer? Cenral Park jest o tej porze piękny – odparł unikając wzroku Liz. Jim udał, że się przez chwilę namyśla.
-Dzięki za propozycję, synu, ale chyba jednak zostanę. Ale to oczywiście nie jest powo-dem, żebyście wy obydwoje rezygnowali ze spaceru. Wam młodym się przyda – odrzekł w koń-cu. Liz spojrzała na niego z wdzięcznością, a Kyle zerknął na nią wahaniem.
-Jesteś pewien, że nie chcesz iść z nami...? – zapytał z nadzieją, bał się jakoś sam na sam z Liz. W ciemnym parku na dodatek. Kto wie, czy nie zdzieli go po głowie jak coś powie albo weźmie ją za rękę.
-Stuprocentowo – przytaknął starszy Valenti i poprawił się wygodniej w fotelu.
-Dobrze... no to... chodźmy – Kyle popatrzył na Liz. Uśmiechnęła się do niego i skinęła głową.
***
Michael oczywiście nie raczył przyjść punktualnie na kolację. Amy DeLuca spojrzała na córkę z mieszaniną współczucia i zawodu, ale nie powiedziała nic. Maria za to nie była taka spokojna i dziabała widelcem porcję ziemniaków na swoim talerzu.
-Kretyn! Idiota! – mruczała przez zaciśnięte zęby. – Palant!
-Może jeszcze przyjdzie – zauważyła z nadzieją Amy. – Nie kochanie, nie jedz misia – zwróciła się do wnuczki. Maria wzruszyła ramionami.
-No to co z tego! – krzyknęła. – Mógłby przyjść, do jasnej cholery!!!
-Mówisz o mnie? – powiedział Michael od progu. Maria spojrzała na niego z wściekło-ścią.
-Tak, o tobie, ty patafianie świąteczny! – warnkęła. Michael bez słowa skłonił głowę, wziął z wieszaka płaszcz Marii.
-To bardzo dobrze, że mamusia tutaj jest – powiedział spokojnie. – Posiedzi mamusia z Angelą – nie byo to pytanie, tylko stwierdzenie. Maria i Amy oszołomione wpatrywały się w Michaela, a Angela dalej spokojnie bawiła się swoimi zabawkami. Michael tymczasem podszedł do Marii, podniósł ją z krzesła i grzecznie acz stanowczo założył jej płaszcz i pociągnął w stronę drzwi. Maria otrząsnęła się dopiero w samochodzie.
-Zwariowałeś?! Kompletnie ci już odbiło?! Najpierw spóźniasz się na kolację, a potem bezczelnie wsadzasz mnie do samochodu?! Dzikus!!! – wrzeszczała waląc go w ramię, Michael jednak wciąż zachowywał kamienny spokój. Maria oklapła nieco i siedziała tylko naburmuszona i ostentacyjnie odwrócona do niego plecami. W końcu znaleźli się na przedmieściach Roswell i zatrzymali się przed jasno oświetlonym, niewielkim ale za to bardzo ładnym domem z ogród-kiem. Dom był biały i miał czerwony dach, a do jasnych drzwi prowadziły trzy schodki. Michael wysiadł z samochodu, a Maria po krótkiej chwili namysłu również wysiadła. Awantura na chod-niku przed cudzym domem jest ciekawsza niż w samochodzie.
-Podoba ci się? – zapytał Michael stając obok niej. Maria popatrzyła to na męża, to na dom.
-No i co z tego, że mi się podoba? – odparła pytaniem na pytanie. Michael uśmiechnął się półgębkiem.
-Nie miałem go jak opakować, poza tym bałem się, że nie zmieściłby się pod choinką.
-O czym ty mówisz? – zapytała podejrzliwie.
-Kobiety – westchnął ciężko Michael. – Ciągle marudziłaś mi nad uchem, że nasze mieszkanie jest za małe jak dla naszej rodziny – zaczął tłumaczyć tak, jakby była małym dziec-kiem. – Pomyślałem więc, że ucieszysz się, gdy dam ci nowy dom. Wczoraj go wykończyliśmy.
Maria przez chwilę milczała układając sobie wszystko.
-Czyli.... ten dom... Zaraz, to znaczy, że nie masz żadnej flądry na boku tylko budowałeś dom...? Och, Michael!!! – rzuciła się mu na szyję z radością.
-Zaraz, to ty myślałaś, że ja... – zaczął Michael, ale Maria wpadła mu w słowo.
-Och, nieważne...! Dziękuję! Jesteś kochany!!! – zawołała i pocałowała go w usta.
***
-Więc... jak podoba ci się Nowy Jork zimą? – zapytał nerwowo Kyle idąc wraz z Liz po alejce w Central Parku. Było bardzo cicho i bardzo romantycznie.
-Bardzo – uśmiechnęła się Liz. – Ale nie tylko Nowy Jork mi się podoba.
-Nie...? – zawahał się Kyle. – Dlaczego nagle zgodziłaś się przyjechać? – zapytał po chwili. Ten temat wydawał mu się bezpieczniejszy.
-Potrzebowałam odmiany, sprzedałam kafeterię, bo... – tym razem to Liz się zawahała. Powiedzieć mu wprost? Czy też może powiedzieć mu o tym inaczej, tylko w takim razie jak...? – Kyle, czy twoja propozycja... straciła termin ważności, że już jej nie ponawiasz?
-A gdybym ją ponowił... – zaczął ostrożnie. – Czy tym razem odpowiedź byłaby inna?
Stali teraz na środku alejki, światła gwiazd i Nowego Jorku odbijały się od śniegu. Gdzieś szumiała woda, gdzieś wiał wiatr i jeździły samochody. Ale w ich alejce było zaskakują-co spokojnie.Liz wzięła głęboki wdech.
-Tak.
Kyle patrzył na nią przez chwilę z niedowierzaniem, po czym wziął ją za rękę i spojrzał jej głęboko w oczy.
-Liz Parker... – zaczął mówić i urwał. – Liz Parker... cholera, miałem przygotowany taki ładny tekst, ale zapomniałem – wyznał z zażenowaniem.
-Zwykłym „czy wyjdziesz za mnie za mąż” też się zadowolę – podpowiedziała Liz uśmiechając się lekko. Kyle odpowiedział zakłopotanym uśmiechem.
-Liz Parker, czy wyjdziesz za mnie za mąż? – zapytał w końcu. Liz uśmiechnęła się rado-śnie.
-Tak – odparła krótko i treściwie. Kyle patrzył na nią z niedowierzaniem. – No pocałujesz mnie w końcu czy nie? – zniecierpliwiła się Liz.
-Jasne, że tak – odparł Kyle, chwycił ją w ramiona i zakręcił się z nią w miejscu, gwiazdy zawirowały jej nad głową.
-Puszczaj, wariacie! – roześmiała się wesoło. Kyle powoli postawił ją na ziemi i pocałował delikatnie.
-A spróbj mi się teraz rozmyślić – pogroził jej palcem, a w jego oczach błyszczała radość. Liz przytuliła się do niego i nareszcie poczuła się jak w domu.
-Ani mi się śni – szepnęła zamykając oczy.
***
TRZY LATA PÓŹNIEJ...
Drzwi wejściowe trasnęły lekko. Liz wzięła do ręki dużego anioła, który miał znaleźć się na czubku choinki.
-Kyle, to ty? – zawołała patrząc z zastanowieniem na figurkę.
-Kyle pojechał na lotnisko – powiedział Jim Valenti stając w drzwiach i patrząc z uśmie-chem na synową. – Ubrałaś choinkę?
-Tak – skinęła głową Liz. – Prawie. Jeszcze tylko anioł – dodała oglądając się za jakimś stołkiem. Była stanowczo za niska w stosunku do choinki.
-Zwariowałaś? – przeraził się Jim podchodząc do niej, wyjmując jej z ręki figurkę i popychając ją lekko w stronę kanapy. – Kyle urwałby mi głowę! – po chwili anioł dumnie spoglą-dał z czubka choinki.
-Przecież nie jestem kaleką – zaprotestowała Liz siadając jednak posłusznie na fotelu. Jim spojrzał na nią poważnie.
-Liz, ja nie wiem, czy te wspólne święta to z pewnością dobry pomysł – powiedział z wahaniem. – To chyba nie jest najlepszy moment na takie spotkania – popatrzył wymownie na jej brzuch. Liz posmutniała.
-Ale tak długo nie widziałam się z Marią – powiedziała obronnym tonem. A potem cięż-ko będzie się z nią zobaczyć...
-No przecież nie mówię, że wsadzę ich od razu do powtrotnego samolotu – uśmiechnął się starszy Valenti. – Ja tylko chciałbym, żeby mój wnuk przetrwał spokojnie święta tam, gdzie jeszcze przez najbliżesze dwa tygodnie będzie jego miejsce.
-Przetrwa – zapewniła go ze śmiechem Liz. Przed domem dał się słyszeć warkot samo-chodu i Liz podniosła się powoli z fotela. – Już są – oznajmiła z podekscytowaniem i przeszła do hallu. W drzwiach właśnie pojawiła się roześmiana, zarumieniona z zimna Maria, tuż za nią ukazały się umorusane jak zwykle twarzyczki Angeli i Tommy’ego, jej młodszego o dwa lata brata, potem drobna Amy, która zabrała się z córką i zięciem, a w końcu weszły dwie ośnieżone posta-cie z bagażami – Kyle i Michael. A potem zrobiło się bardzo gwarno, tłoczno i wesoło, Maria wykrzykiwała coś o urodzie kobiet w ciąży, Michael rzucił bagaże na środku hallu i zaczął głośno witać się z Jimem, Amy witała się wylewnie ze starszym Valentim, a Angela i Tommy, upewniwszy się, że to na pewno jest zaprzyjaźniony dom, wtargnęli do kuchni i zaczęli robić swoje własne porządki, wyjaśniając z pełnymi buziami, że przecież tego wszystkiego jest sta-nowczo za dużo. W całym tym zamieszaniu Liz zbladła nieco i w końcu dotarła do Kyle’a.
-Odstawiłeś już samochód...? – zapytała dziwnym głosem. Kyle spojrzał uważnie na żonę i pokręcił głową. – To dobrze – jęknęła. – Bo chyba się właśnie zaczęło...
Kilka godzin później mały Toby Valenti stanowczo zaprotestował przeciwko urządzaniu świąt bez niego...
Mam nadzieję, że nasi Twórcy (gorący apel skierowany do Tigi, Graaliona i wszystkich piszących ) znajdą chwilę i napiszą jakieś opowiadanka świąteczne. W końcu to niezwykły czas pełen magii... A przecież magia zawsze towarzyszyła naszym bohaterom, prawda? Na zachętę zamieszczam "Świąteczną Historyjkę"
Świąteczna Historia
Czasami życie toczy się cały czas tym samym torem.
Czasami zmienia się radykalnie w ciągu zaledwie paru sekund.
A czasami zmiana następuje nie wiadomo kiedy i któregoś dnia budzimy się i zdajemy sobie nagle sprawę, że wszystko jest zupełnie inaczej.
Tak też było z Liz. Obudziła się pewnej nocy i leżała na łóżku wpatrując się tępo w sufit. I nagle uświadomiła sobie, kim tak naprawdę jest. Trzydziestoletnią kobietą z własną kafeterią, która szczerze mówiąc już dawno jej obrzydła. Samotna. Nieszczęśliwa. Dawne marzenia ulot-niły się. Dlaczego więc to robi? Dlaczego obtyka się z czymś, co nie sprawia jej radości? To, że odziedziczyła kafeterię po rodzicach nic nie znaczy, nie takich spadków się pozbywano. Dlacze-go więc wciąż tu tkwi, gdzie jest tyle wspomnień, i to tych bolesnych? Przecież on nie wróci. Więc po co tu jest?
Liz wstała i podeszła do okna.
Noc była cicha i dość chłodna, a niebo było pełne gwiazd. Dlaczego w Roswell nigdy nie ma białych świąt?
Nagle podjęła decyzję.
***
Nad Nowym Jorkiem przetoczył się grzmot. Kyle wyjrzał przez okno z niejakim zdzi-wieniem – o tej porze roku było to raczej niezwykłe. Ale czy coś w jego życiu mogło być nor-malne? Nie. Od dwunastu lat wszystko stało na głowie. Kyle westchnął i powrócił do rozliczenia firmy. Nienawidził tego, ale cóż, to były uroki własnego warsztatu samochodowego. W Nowym Jorku samochodów było naprawdę mnóstwo i przeważnie dzieliły się na dwie grupy – na stare rupiecie, do których nie sposób było dostać części, i na super nowoczesne, których właściciele dbali o nie bardziej jak o własną rodzinę. Raj dla warsztatów samochodowych, oczywiście tych najlepszych. A do takich właśnie zaliczał się warsztat Kyle’a. Zresztą, jego zyski ostatnio były naprawdę duże i rozważał otworzenie drugiego. Powiedzmy w Brooklynie.
Trzeba wypłacić pracownikom premię świąteczną.
Właśnie, święta. Kolejne, samotne święta. Zerknął na zdjęcie stojące na kominku. Trzeba zadzwonić do Roswell.
***
Klucz zazgrzytał cicho w drzwiach wejściowych. Maria uniosła się na łokciu, rzuciła kontrolne spojrzenie w stronę łóżeczka i czekała. Po chwili do pokoju wszedł Michael, wysoki i jakby nieco zgarbiony. Maria wyciągnęła rękę i zapaliła małą lampkę stojącą przy łóżku, nagle ciepłe, pomarańczowe światło zalało pokój. Michael zmrużył oczy.
-Wiesz która jest godzina? – zapytała ostrym, cichym tonem.
-Po pierwszej – odparł Michael patrząc na zegarek i jednocześnie rozbierając się. Maria przewróciła oczami.
-Coś ty robił o tej porze?
-Miałem robotę – mruknął rzucając koszulę byle gdzie.
-A telefonu jeszcze nie wynaleźli, prawda? – zapytała sarkastycznie Maria.- Angela ma jakąś wysypkę – oznajmiła czekając na choćby najmniejszą oznakę zainteresowania ze strony Michaela. Ten jednak ziewnął i położył się obok niej. – Nie interesuje cię to, co się dzieje z wła-sną córką? – rzuciła.
-Nie jestem lekarzem – burknął przykrywając się kołdrą i odwracając się do niej plecami. – Idź z nią jutro do Liz, zdaje się, że to ona skończyła medycynę.
Marię aż zatchnęło z oburzenia, ale z łóżeczka obok dobiegło ciche kwilenie i już nic nie powiedziała. Odwróciła się tylko plecami do Michaela i zacisnęła oczy.
***
Liz wstała rano całkiem niewyspana, ale za to z pewnym poczuciem satysfakcji. Koniec z tym. Musi zadzwonić do Kyle’a, musi znaleźć kogoś chętnego do kupna kafeterii, musi poin-formować Marię i Michaela.... Chyba tej właśnie części bała się najbardziej. Maria nie będzie zachwycona.
Otworzyła kafeterię, usiadła przy ladzie z notesem przed sobą i doczekawszy niecierpli-wie godziny dziewiątej rano zadzwoniła najpierw do Philipa Evansa. Ojciec Maxa cały czas prowadził w Roswell kancelarię prawniczą, a ona czasami korzystała z jego pomocy. Teraz też uprzedziła go, żeby przygotował umowę sprzedaży-kupna. A potem zadzwoniła do Harrolda Wiliamsa. Już dawno proponował, że kupi kafeterię, oczywiście za odpowiednią cenę. Taki punkt w centrum Roswell to niezła gratka. Tylko że wtedy nie zgodziła się. Ale teraz zmieniła zdanie. „Tylko krowa nie zmienia poglądów” pomyślała z ponurym humorem wybierając numer.
-Harrold? Hm, cześć, tu Liz Parker... Nie, po prostu... Tak. Pamiętasz, jak kiedyś coś mi zaproponowałeś? No więc.. – Liz nabrała powietrza. Powiedz to, Liz! Upomniała siebie w duchu. Nie tchórz! – No więc teraz się zgadzam, o ile oczywiście jeszcze to jest aktualne...Jest? To świetnie. Tak, gdybyś mógł zadzwonić do Evansa i jakoś się z nim umówić... Co?...A, nie, po prostu... Nie, to nie to – roześmiała się wesoło. Harrold bywał zabawny. – Nie, nie wychodzę za mąż, chyba... Słuchaj, muszę kończyć, spotkamy się u Evansa – zakończyła szybko bo nagle tuż obok pojawiła się Maria z małą Angelą na ręku.
-Cześć kochanie – uśmiechnęła się Liz do przyjaciółki i połaskotała dziewczynkę po po-liczku. Angela rozesmiała się ukazując kilka dwa pierwsze zęby, a Maria spojrzała uważnie na Liz.
-Wychodzisz za mąż? – zapytała. Liz potrząsnęła głową.
-Nie! To znaczy... Raczej nie – powiedziała.
-Hej, Liz, to, że jestem stateczną panią domu, matką dziecku i żoną największego idioty na świecie nie oznacza, że nie jestem już twoją przyjaciółką! – zawołała Maria zdejmując cza-peczkę z główki Angeli. – Więc...?
-Pokłóciłaś się z Michaelem? – zapytała Liz usiłując zmienić temat i robiąc śmieszną mi-nę do Angeli, którą uważała za najpiękniejsze dziecko na Ziemi. Ale Maria nie dała się zwieść i uparcie tzymała się swojego. Posadziła córkę Liz na kolanach i popatrzyła surowo na przyjaciół-kę.
-To akurat nie ma nic do rzeczy, ale owszem. Liz Parker, jeśli zaraz mi nie powiesz, o co chodzi...! – usiłowała zrobić groźną minę, ale Liz uśmiechnęła się smętnie i westchnęła ciężko. I tak musiałaby o tym powiedzieć.
-Sprzedaję kafeterię – wyrzuciła z siebie rozpinając dziecku kurteczkę.
-Dobra, a teraz mów poważnie. Zaraz, ty przecież mówisz poważnie, prawda...? – zer-flektowała się Maria i z wrażenia usiadła na barowym stołku. Rano ruch w Crashdown był jesz-cze mały. - Jak...? Komu...? Dlaczego?!
-Nie wiem, dlaczego – westchnęła Liz. – To znaczy wiem, muszę... potrzebuję odmiany, Mario. Muszę się stąd wyrwać, mam już dosyć tego miejsca, duszę się tutaj...!
-Chciałam cię zaprosić na święta – powiedziała matowym głosem Maria. Wiadomość ją ogłuszyła, zdecydowanie nie była na to przygotowana. Liz spojrzała na nią przepraszająco znad główki Angeli.
-Dziękuję ci, ale...
-Kyle do ciebie dzwonił i jedziesz do niego na święta, tak? – przerwała jej Maria i wyjęła jednocześnie z rączki córki łyżkę. – Przestań, kochanie, by wydziabiesz cioci oko.
-Rzecz w tym, że nie dzwonił – posmutniała Liz wpatrując się z zamyśleniem gdzieś w przód.
-Zaraz zaraz, czy mi się wydaje, czy tym razem przyjełabyś jego propozycję? – zapytała podejrzliwie Maria.
-Mam wrażenie, że nie tylko tą jedną... – mruknęła do siebie Liz, ale przyjacióła miała zbyt dobry słuch.
-No to na co ty w ogóle czekasz? Sama do niego zadzwoń i wproś się na święta! Polecisz z Jimem i tyle, a jak sobie kogoś znalazł, to zajmiesz się tym na miejscu! – zawołała energicznie i wzięła Angelę z kolan Liz. – Chodź, kochanie, ciocia teraz zadzwoni do wujka... A jak bę-dziesz grzeczna, to może dostaniesz kawałem tortu weselnego.
Liz patrzyła na telefon i w ogóle nie słyszała paplaniny Marii.
***
-Szefie, znowu ten grat nam stoi! – głos Perry’ego z trudem przebił się do świadomości Kyle’a. Rozkojarzył się. W końcu zaraz były święta – właśnie, święta. Kyle wytarł brudne ręce w jakąś szmatę i zerknął w stronę starego, rozkraczonego pudła.
-Dobra, zajmiemy się tym później. Muszę jechać na lotnisko, zamkniesz interes? – zapy-tał Perry’ego. Rudzielec wyszczerzył zęby w szerokim, sympatycznym uśmiechu. Gdy się śmiał, wydawało się, że miał jakąś potworną ilość zębów a nie trzydzieści dwa jak normalny człowiek.
-Rodzinka przyjeżdża na święta? – zapytał z wesołym zainteresowaniem. Kyle wykrzy-wił twarz w czymś, co miało imitować uśmiech.
-Niecałkiem – mruknął. Perry pokiwał głową ze zrozumieniem.
-Taak, wiem, dziewczyna z pańską przyszłą mamusią... Też się bałem pierwszego spoy-kania z teściową, ale będzie dobrze – klepnął go po ramieniu i pogwizdując odszukał klucz osiemnastkę. Kyle otrząsnął się i poszedł do własnego samochodu. Teściowa, też coś. Wątpił, czy kiedykolwiek będzie miał teściową. Albo chociażby narzeczoną. Wsiadł do samochodu i zapalił silnik. Lotnisko. Trzeba odebrać ojca i Liz.
Właśnie, Liz. Pierwsze dwa lata po odlocie Czechosłowaków do domu spędzili wspólnie, najpierw w Roswell, a potem na Harvardzie. Kyle jednak przeniósł się potem do Nowego Jorku i od dziesięciu lat stale zapraszał ją na święta, a ona corocznie odrzucała jego propozycję. I co roku usiłował jej się oświadczyć, ale z takim samym skutkiem. W tym roku jednak postanowił być oryginalny i szczerze mówiąc jej telefon i pytanie, czy mogłaby się pojawić na święta, tro-szeczkę wytrąciły go z równowagi. No, może nie troszeczkę. Może bardzo. Pewnie po prostu ma dosyć Michaela i Marii, co jest przecież w pełni zrozumiałe. Z drugiej strony, to dobrze, że le-ciała razem z jego ojcem. Jim miał niedawno kolejny zawał i należało o niego dbać.
Śnieg sypał w Nowym Jorku. Ulice były zasypane pomimo wciąż kursujących odśnieża-rek, i Kyle z dumą pomyślał, że Liz na pewno spodoba się widok Central Parku pełnego śniegu. Byli przecież przyjaciółmi.
Samolot spóźnił się o dobrą godzinę z powodu warunków atmosferycznych, jak oznaj-miła panienka z okienka. Kyle miał więc czas, by przejść się spokojnie po lotnisku i kupić kwiaty na powitanie. Nie białe róże, może lepiej coś mniejszego i dyskretniejszego. Oko Kyle’a wyłoniło w gąszczu kwiatów drobne, niebieskie plamki.
-Fiołki? – zapytał ze zdziwieniem. – O tej porze roku?
-Ech, panie – uśmiechnęła się kwiaciarka. – Cuda się zdarzają... Dziewczyna się ucieszy.
-Tak, zapewne – mruknął nieuważnie Kyle, kupił bukiecik i pośpieszył go hali odpraw. W samą porę, bowiem przez szklane drzwi właśnie przechodzili oni. Kyle przystanął.
Jego ojciec zgarbił się. Schudł. Zmizerniał. Zrobił się starszy. Chyba jednak było z nim gorzej, niż mu mówiono.
Liz za to wyglądała kwitnąco. Skróciła włosy. I w ogóle wyglądała wspaniale. Kyle po-czuł, jak żołądek skręca mu się w ósemkę ze strachu. W końcu przełamał się i ruszył w ich kie-runku.
Liz pierwsza go zauważyła.
-Kyle! – zawołała radośnie machając do niego. Młody Valenti uśmiechnął się do niej we-soło, podał jej bukiecik fiołków i przywitał się z ojcem.
-Witajcie w Nowym Jorku – powiedział ciepło patrząc jej w oczy. Liz uścisnęła go spontanicznie.
-W tym roku też ponowisz swoją propozycję? – zapytała żartobliwie, choć w gruncie rze-czy było to dla niej sprawą życia lub śmierci.
-Nie bój się – Kyle spojrzał gdzieś w dół. – W tym roku nie będę cię tym zamęczał.
-Aha – Liz usiłowała ukryć zaskoczenie i rozczarowanie, nie bardzo jej to wyszło, ale Kyle nic nie zauważył podgrążony we własnych myślach.
Jimowi jednak nic nie uszło. Zauważył i zakłopotane czerwone uszy syna, i rozczarowa-nie na twarzy Liz i uśmiechnął się do siebie pogodnie. Powoli tracił już nadzieję na doczekanie wnuków, ale kto wie, kto wie...
-Cieszę się, że przyleciliśmy. Czekają nas białe święta, a w Roswell to raczej rzadkość... – powiedział z tłumioną radością. Kyle westchnął ciężko i podniósł w końcu głowę unikając wzroku Liz.
-I to nawet bardzo białe, niedługo zasypie całe miasto – odparł. – Weźmy wasze rzeczy i chodźmy do domu.
***
Maria siedziała przy stole i mieszała od niechcenia łyżką w misce z nadzieniem do indy-ka. Michaela znowu gdzieś poniosło. Miała już dość tych jego tajemniczych wypraw, które za-stanawiająco nasiliły się ostatnimi czasy. Był ciągle zastanawiająco zmęczony, wracał o dzi-wacznych porach i najwyraźniej w świecie nie interesował się ani żoną, ani córką. Nie pożegnał się nawet z Liz, chociaż może to i lepiej, bo jeszcze walnąłby coś przykrego o Maxie, a przecież Max nie żył już od prawie dziesięciu lat. Liz miała prawo do szczęścia, a bardzo to przeżyła, gdy nagle na Ziemi pojawiła się wykończona Isabel i oznajmiła beznamiętnie, że Max, Tess i ich syn zginęli niedawno i „sprawa się rypła”, jak powiedział o tym Kyle. Przegrali wojnę, Isabel zaś cudem uszła śmierci. Zaraz potem wyjechała do Japonii i czasami odzywała się stamtąd. Maria westchnęła ciężko. Wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, niż miało się potoczyć...
Wstała od stołu i odstawiła na bok miskę. Jeszcze trochę i zrobi się z tego nie nadzienie, a jakaś breja dla staruszków bez zębów. Przy okazji tradycyjnie już uderzyła się biodrem o kant stołu a rączka od szafki jak zwykle została jej w ręku. Maria pomyślała z irytacją, że naprawdę przydałby im się większy dom. Albo chociaż mieszkanie. Może i ten... apartament... był wystar-czający dla samego pana Guerina, ale przecież Angela nie może wiecznie mieszkać z nimi w pokoju!
-Cześć – mruknął Michael zjawiając się nagle za jej plecami. Maria podskoczyła zasko-czona.- Jest obiad? – zapytał siadając ciężko przy stole.
-Nie ma – burknęła Maria. Była na niego wściekła, choć nie mogła dokładnie powie-dzieć, dlaczego. Ot tak, po prostu.
-Liz poleciała? - odezwał się Michael wstając i zaglądając do lodówki.
-Poleciała. Zostaw, nie ruszaj tego! Mógłbyś ją chociaż pożegnać, przecież ona już nie wróci – powiedziała Maria wyjmując mu z rąk jakiś świąteczny smakołyk. Michael westchnął ciężko. – Jak wyjdzie za mąż za Kyle’a, to przecież zamieszkają w Nowym Jorku i już jej więcej nie zobaczymy.
-Po pierwsze nie oznacza to, że byśmy już jej nie zobaczyli, przeciwnie, pierwsza pole-cisz tam wtryniać nos w nie swoje sprawy. Po drugie wcale nie wiadomo, czy Kyle się z nią ożeni – zauważył Michael. Był zdecydowanie w złym humorze. Marię aż zatchnęło z oburzenia.
-Wiesz co, świnia jesteś...! – wybuchnęła po chwili i chciała coś jeszcze dorzucić żeby udowodnić mu, jaką to jest paskudą, ale z sypialni dobiegł płacz dziecka.
-Angela się obudziła – zwrócił jej uwagę Michael. Maria mruknęła coś niepochlebnego pod nosem o pewnym kosmiczyn kretynie i wyszła z kuchni.
***
Liz zajęła się świątecznym obiadem a Kyle po raz pierwszy w życiu nie wiedział, co ze sobą zrobić we własnym mieszkaniu. W końcu nawet ubrał choinkę, choć raczej nie miał ochoty na takie dziecinne zabawy, uświadomił sobie nagle, że jego mieszkanie jest przeraźliwie puste. Na ogół, rzecz jasna, nie w święta. W te święta. Jim zaś bawił się doskonale obserwując nie-śmiałe podchody syna i Liz. Sama kolacja przebiegła w miłej, choć może nieco nerwowej atmos-ferze, potem zaś Liz stanęła przy oknie i spojrzała na pokryty grubą warstwą śniegu Cenral Park.
-Pięknie – powiedziała cicho zerkając ukradkiem na Kyle’a. Kyle grzebał coś przy wieży. Jim z trudem powstrzymał śmiech, wiedział, że to było by nie na miejscu.
-Tak, wymarzony wieczór na spacer – powiedział starając się zachować powagę. Kyle poderwał się od wieży i spojrzał z troską na ojca.
-Chcesz iść na spacer? Cenral Park jest o tej porze piękny – odparł unikając wzroku Liz. Jim udał, że się przez chwilę namyśla.
-Dzięki za propozycję, synu, ale chyba jednak zostanę. Ale to oczywiście nie jest powo-dem, żebyście wy obydwoje rezygnowali ze spaceru. Wam młodym się przyda – odrzekł w koń-cu. Liz spojrzała na niego z wdzięcznością, a Kyle zerknął na nią wahaniem.
-Jesteś pewien, że nie chcesz iść z nami...? – zapytał z nadzieją, bał się jakoś sam na sam z Liz. W ciemnym parku na dodatek. Kto wie, czy nie zdzieli go po głowie jak coś powie albo weźmie ją za rękę.
-Stuprocentowo – przytaknął starszy Valenti i poprawił się wygodniej w fotelu.
-Dobrze... no to... chodźmy – Kyle popatrzył na Liz. Uśmiechnęła się do niego i skinęła głową.
***
Michael oczywiście nie raczył przyjść punktualnie na kolację. Amy DeLuca spojrzała na córkę z mieszaniną współczucia i zawodu, ale nie powiedziała nic. Maria za to nie była taka spokojna i dziabała widelcem porcję ziemniaków na swoim talerzu.
-Kretyn! Idiota! – mruczała przez zaciśnięte zęby. – Palant!
-Może jeszcze przyjdzie – zauważyła z nadzieją Amy. – Nie kochanie, nie jedz misia – zwróciła się do wnuczki. Maria wzruszyła ramionami.
-No to co z tego! – krzyknęła. – Mógłby przyjść, do jasnej cholery!!!
-Mówisz o mnie? – powiedział Michael od progu. Maria spojrzała na niego z wściekło-ścią.
-Tak, o tobie, ty patafianie świąteczny! – warnkęła. Michael bez słowa skłonił głowę, wziął z wieszaka płaszcz Marii.
-To bardzo dobrze, że mamusia tutaj jest – powiedział spokojnie. – Posiedzi mamusia z Angelą – nie byo to pytanie, tylko stwierdzenie. Maria i Amy oszołomione wpatrywały się w Michaela, a Angela dalej spokojnie bawiła się swoimi zabawkami. Michael tymczasem podszedł do Marii, podniósł ją z krzesła i grzecznie acz stanowczo założył jej płaszcz i pociągnął w stronę drzwi. Maria otrząsnęła się dopiero w samochodzie.
-Zwariowałeś?! Kompletnie ci już odbiło?! Najpierw spóźniasz się na kolację, a potem bezczelnie wsadzasz mnie do samochodu?! Dzikus!!! – wrzeszczała waląc go w ramię, Michael jednak wciąż zachowywał kamienny spokój. Maria oklapła nieco i siedziała tylko naburmuszona i ostentacyjnie odwrócona do niego plecami. W końcu znaleźli się na przedmieściach Roswell i zatrzymali się przed jasno oświetlonym, niewielkim ale za to bardzo ładnym domem z ogród-kiem. Dom był biały i miał czerwony dach, a do jasnych drzwi prowadziły trzy schodki. Michael wysiadł z samochodu, a Maria po krótkiej chwili namysłu również wysiadła. Awantura na chod-niku przed cudzym domem jest ciekawsza niż w samochodzie.
-Podoba ci się? – zapytał Michael stając obok niej. Maria popatrzyła to na męża, to na dom.
-No i co z tego, że mi się podoba? – odparła pytaniem na pytanie. Michael uśmiechnął się półgębkiem.
-Nie miałem go jak opakować, poza tym bałem się, że nie zmieściłby się pod choinką.
-O czym ty mówisz? – zapytała podejrzliwie.
-Kobiety – westchnął ciężko Michael. – Ciągle marudziłaś mi nad uchem, że nasze mieszkanie jest za małe jak dla naszej rodziny – zaczął tłumaczyć tak, jakby była małym dziec-kiem. – Pomyślałem więc, że ucieszysz się, gdy dam ci nowy dom. Wczoraj go wykończyliśmy.
Maria przez chwilę milczała układając sobie wszystko.
-Czyli.... ten dom... Zaraz, to znaczy, że nie masz żadnej flądry na boku tylko budowałeś dom...? Och, Michael!!! – rzuciła się mu na szyję z radością.
-Zaraz, to ty myślałaś, że ja... – zaczął Michael, ale Maria wpadła mu w słowo.
-Och, nieważne...! Dziękuję! Jesteś kochany!!! – zawołała i pocałowała go w usta.
***
-Więc... jak podoba ci się Nowy Jork zimą? – zapytał nerwowo Kyle idąc wraz z Liz po alejce w Central Parku. Było bardzo cicho i bardzo romantycznie.
-Bardzo – uśmiechnęła się Liz. – Ale nie tylko Nowy Jork mi się podoba.
-Nie...? – zawahał się Kyle. – Dlaczego nagle zgodziłaś się przyjechać? – zapytał po chwili. Ten temat wydawał mu się bezpieczniejszy.
-Potrzebowałam odmiany, sprzedałam kafeterię, bo... – tym razem to Liz się zawahała. Powiedzieć mu wprost? Czy też może powiedzieć mu o tym inaczej, tylko w takim razie jak...? – Kyle, czy twoja propozycja... straciła termin ważności, że już jej nie ponawiasz?
-A gdybym ją ponowił... – zaczął ostrożnie. – Czy tym razem odpowiedź byłaby inna?
Stali teraz na środku alejki, światła gwiazd i Nowego Jorku odbijały się od śniegu. Gdzieś szumiała woda, gdzieś wiał wiatr i jeździły samochody. Ale w ich alejce było zaskakują-co spokojnie.Liz wzięła głęboki wdech.
-Tak.
Kyle patrzył na nią przez chwilę z niedowierzaniem, po czym wziął ją za rękę i spojrzał jej głęboko w oczy.
-Liz Parker... – zaczął mówić i urwał. – Liz Parker... cholera, miałem przygotowany taki ładny tekst, ale zapomniałem – wyznał z zażenowaniem.
-Zwykłym „czy wyjdziesz za mnie za mąż” też się zadowolę – podpowiedziała Liz uśmiechając się lekko. Kyle odpowiedział zakłopotanym uśmiechem.
-Liz Parker, czy wyjdziesz za mnie za mąż? – zapytał w końcu. Liz uśmiechnęła się rado-śnie.
-Tak – odparła krótko i treściwie. Kyle patrzył na nią z niedowierzaniem. – No pocałujesz mnie w końcu czy nie? – zniecierpliwiła się Liz.
-Jasne, że tak – odparł Kyle, chwycił ją w ramiona i zakręcił się z nią w miejscu, gwiazdy zawirowały jej nad głową.
-Puszczaj, wariacie! – roześmiała się wesoło. Kyle powoli postawił ją na ziemi i pocałował delikatnie.
-A spróbj mi się teraz rozmyślić – pogroził jej palcem, a w jego oczach błyszczała radość. Liz przytuliła się do niego i nareszcie poczuła się jak w domu.
-Ani mi się śni – szepnęła zamykając oczy.
***
TRZY LATA PÓŹNIEJ...
Drzwi wejściowe trasnęły lekko. Liz wzięła do ręki dużego anioła, który miał znaleźć się na czubku choinki.
-Kyle, to ty? – zawołała patrząc z zastanowieniem na figurkę.
-Kyle pojechał na lotnisko – powiedział Jim Valenti stając w drzwiach i patrząc z uśmie-chem na synową. – Ubrałaś choinkę?
-Tak – skinęła głową Liz. – Prawie. Jeszcze tylko anioł – dodała oglądając się za jakimś stołkiem. Była stanowczo za niska w stosunku do choinki.
-Zwariowałaś? – przeraził się Jim podchodząc do niej, wyjmując jej z ręki figurkę i popychając ją lekko w stronę kanapy. – Kyle urwałby mi głowę! – po chwili anioł dumnie spoglą-dał z czubka choinki.
-Przecież nie jestem kaleką – zaprotestowała Liz siadając jednak posłusznie na fotelu. Jim spojrzał na nią poważnie.
-Liz, ja nie wiem, czy te wspólne święta to z pewnością dobry pomysł – powiedział z wahaniem. – To chyba nie jest najlepszy moment na takie spotkania – popatrzył wymownie na jej brzuch. Liz posmutniała.
-Ale tak długo nie widziałam się z Marią – powiedziała obronnym tonem. A potem cięż-ko będzie się z nią zobaczyć...
-No przecież nie mówię, że wsadzę ich od razu do powtrotnego samolotu – uśmiechnął się starszy Valenti. – Ja tylko chciałbym, żeby mój wnuk przetrwał spokojnie święta tam, gdzie jeszcze przez najbliżesze dwa tygodnie będzie jego miejsce.
-Przetrwa – zapewniła go ze śmiechem Liz. Przed domem dał się słyszeć warkot samo-chodu i Liz podniosła się powoli z fotela. – Już są – oznajmiła z podekscytowaniem i przeszła do hallu. W drzwiach właśnie pojawiła się roześmiana, zarumieniona z zimna Maria, tuż za nią ukazały się umorusane jak zwykle twarzyczki Angeli i Tommy’ego, jej młodszego o dwa lata brata, potem drobna Amy, która zabrała się z córką i zięciem, a w końcu weszły dwie ośnieżone posta-cie z bagażami – Kyle i Michael. A potem zrobiło się bardzo gwarno, tłoczno i wesoło, Maria wykrzykiwała coś o urodzie kobiet w ciąży, Michael rzucił bagaże na środku hallu i zaczął głośno witać się z Jimem, Amy witała się wylewnie ze starszym Valentim, a Angela i Tommy, upewniwszy się, że to na pewno jest zaprzyjaźniony dom, wtargnęli do kuchni i zaczęli robić swoje własne porządki, wyjaśniając z pełnymi buziami, że przecież tego wszystkiego jest sta-nowczo za dużo. W całym tym zamieszaniu Liz zbladła nieco i w końcu dotarła do Kyle’a.
-Odstawiłeś już samochód...? – zapytała dziwnym głosem. Kyle spojrzał uważnie na żonę i pokręcił głową. – To dobrze – jęknęła. – Bo chyba się właśnie zaczęło...
Kilka godzin później mały Toby Valenti stanowczo zaprotestował przeciwko urządzaniu świąt bez niego...
Gdy pisałam poprzedniego posta byłam po lekturze połowy tego ff. Właśnie doczytałam do końca i... co za zbieg okoliczności. Kilka kawałków końcówki jest jak słowo w słowo wypisane z początku mojego świątecznego ff. Niektóre są bardzo podobne 
, ale nie chciałam żeby wypadło na to że wzięłam ci kawałki z twojego ficka.
. Yyy... chociaż może nie, w soote będzie jak zwykle "Dzień bez kompa" 
, a właśnie wtedy najwięcej mam czasu. A na "brudno' czyli na kartce nie będe pisać bo potem jak przepisuje wydaje mi się to strasznie mdłe i zmieniam pomysł i wszystko musze od nowa pisać. I jeszcze zostaje końcowa obróbka napisów... Eh, nie mam na to wszystko czasu...
)
Hotori, masz cudowny podpis