Moderators: Olka, Hotaru, Hotori, Hypatia
masz szczęście, że to napisałas bo inaczej nie wybaczyłabym ci tegoAle od razu uprzedzam, ze ta częśc jest stanem przejściowym - na pewno tego tak nie zostawię. Czego? No zorientujecie się... Powiem wprost - nie uznaję "stopy przyjacielskiej".
„Chciałbym, żebyśmy nadal się spotykali... pozostali na stopie przyjacielskiej. Wiem, ze może się nie udać, ale...”Warto spróbować.
no i zdrowiej zdrowiej, bo po takiej części mój dobry humor został naruszony 
Stało się. Nie domknęłam wrót, za którymi kryją się moje uczucia i jedno z nich wymknęło się na światło dzienne. Gorzej... Wymknęło się na światło dzienne i uderzyło prosto w Michaela. I po cholerę on musi jeszcze być taki bystry, ze od razu załapał co miałam na myśli?!Świetnie Parker. Genialnie.
Parker Idiotko ty wszystko potrafisz zepsuć.
Siedzę teraz na balkonie, na leżaku i uświadamiam sobie jakie mam porąbane życie
heh tak sobie mysle ... ze przy tych tekstach powina byc gwiastka i dopis "fakty z zycia wziete... imieona postaci zostały pozmieniane dla celow artystycznych...(czy jakis tam innych)"..._liz czy my sie znamy????....a moze piszesz moja biografie???To tak cię dusi, że czasem brakuje tchu, ze nie śpisz w nocy, że kłamstwa ciągną się za tobą przez cały dzień, a pozostają tylko na progu twojego pokoju, twojego azylu. Wiem jak to jest
... szkoda ze to nie oparte na faktach..Umysł powoli zaczyna trzeźwieć, bo dociera do mnie, że oto znajduje się przede mną Michael, jego dłonie zaciskają się na moich ramionach, a oczy spoglądają na mnie. Kąciki jego ust lekko się unoszą.
bo z czegos takiego z checia bym skorzystala 
Michael na moim balkonie... 
fajnie by byloa tak ogołem to opowiadanie fantastyczne zgadzam sie nie warto pozostawac a "stopie przyjacielskiej" dalej moze byc ciekawiej...Ale od razu uprzedzam, ze ta częśc jest stanem przejściowym - na pewno tego tak nie zostawię. Czego? No zorientujecie się... Powiem wprost - nie uznaję "stopy przyjacielskiej".
o tak tak warto sprobowac...Chciałbym, żebyśmy nadal się spotykali... pozostali na stopie przyjacielskiej. Wiem, ze może się nie udać, ale...”Warto spróbować.
Część fajna, dobrze, że uprzedziłaś, ze to się TAK nie skończy, bo to by mi spać nie dało. Tylko tak sobie myślę... czy ta Liz aby nie przesadza? Tak rozpaczać nad tym, ze komuś się wyznało miłośc.. przecież to nie koniec świata 
aras - wiem, ze ta część działa troche tak... nerwowo. Uprzedzałam jednak i czuje się w pełni usprawiedliwiona. W dalszej części nie zmienię nagle wszystiego. A raczej zmienię, ale nie to co trzeba. Będzie wywrotka świata rzeczywistego!loonie - ten ff można uznać za autobiograficzny, bo jak wcześniej wspomniałam to inspiruje mnie do niego własne zycie. Byc może dlatego takie a nie inne są zachowania i reakcje i myśli. Michaela tez bym chętnie widziała na swoim balkonie... gdybym miała balkon Hotaru - w odpowiedzi na twój niezwykle rozbudowany komentarz pojawia się moja wcześniejsza odpowiedź - nie wierze w coś takiego jak "stopa przyjacielska". Za pierwszym razem człowiek chwyta sie każdej deski ratunku dla utrzymania kontaktu z osobą, którą się kocha. Dopiero potem uświadamiasz sobie, że to nie ma kompletnie sensu i skończy się w taki czy inny sposób klęską. I masz rację to się nigdy nie uda... o czym przekonacie się w kolejnych częściach.nowa - oj nowa taka rozpacz naprawde czasem dopada człowieka. Zwłaszcza takiego kogoś jak Liz. Jest zamknięta w sobie, nieprzystępna, boi się otworzyć, a coś takiego wywraca jej własny świat do góry nogami. Taka reakcja jest typowa...Podsumowując - ta częśc służyła rozdrażnieniu (nawet mnie samej). Wszyscy wiedzą, ze im się nie uda. Ale to nie oznacza, że od razu przejdą do happy endu. Co to, to nie! Na tej drodze wiele zakrętów i pagórków. A powiedzmy jeszcze, że kobieta ma przekorna naturę, więc (zdradzając przyszłe wydarzenia) Liz będzie usiłowała się w pewien sposób odegrać na Michaelu. Ale wszystko przed nami. A żeby wam jeszcze nie pozwolić spać, napiszę, że w jutrzejszej części będzie odkryta pewna... ekhm...tajemnica... (banalnie prostaAle to zbyt skomplikowane
)Ja wiem, Ja wiem! Ale nie powiem_liz wrote:„Zgoda” mówię, ale nie jestem pewna czy nam się to uda
Nie wiem, czy napisałaś tak celowo, czy to poprostu literówka, ale jeśli to pierwsza opcja, to bardzo mi się podoba. Pasuje idealnie zważywszy na Michaela, który oczywiście spycha odpowiedzialność na Liz, od której niby teraz wszystko zależy. Bardzo to wygodne i typowe dla Michaela_liz wrote:Spychoterapia.
Bo to już tak jest. Kiedy coś kryje się głęboko w nas, zaczyna się niejako dusić i pragnie zaczerpnąć świeżego powietrza. Słowa (czasem czyny) wyprzedzają myśli i... niechcący dzieje się to, co być moze tak naprawdę chcielibyśmy, żeby się stało...Bo czasem nie mamy już siły męczyć się w tej pajęczynie marzeń i niedomówień, ryzykujemy, stawiamy wszystko na jedną kartę, byleby tylko zakończyć jakiś etap...nie chcemy biernie czekać, wiec bierzemy sprawy w swoje ręce, często kierując się impulsem. A potem żałujemy. Tak jak Liz. Zwłaszcza, jeśłi reakcja tej drugiej osoby nie była taka, jak sobie wyobrażaliśmy, że mogłaby być...Stało się. Nie domknęłam wrót, za którymi kryją się moje uczucia i jedno z nich wymknęło się na światło dzienne.
Biorąc pod uwagę, że na co dzień faceci są tak mało domyślni, Michael to rzeczywiście ewenement na skalę światowąGorzej... Wymknęło się na światło dzienne i uderzyło prosto w Michaela. I po cholerę on musi jeszcze być taki bystry, ze od razu załapał co miałam na myśli?!
Dlaczego bez duszy? Moim zdaniem Liz ma bardzo bogate wnętrze i piękną duszę. Postępuje, tak jak postępuje i wiemy dlaczego (strach przed kolejnym odrzuceniem). Lecz ona potrzebuje ludzi, żeby móc uwolnić się od przeszłości, wyrzutów sumienia...od tego, co ją dręczy. Sama sobie nie poradzi. Ba, sama nawet nie będzie potrafiła zrozumieć, że własnie takiego oczyszczenia potrzebuje.Na tym świecie i tak jestem sama. Jedyna bez duszy. Jedyna z pieprzoną dziurą wewnątrz! Już nie ma o czym mówić. Wszystko wiadomo. Jestem tępa, nikogo nie potrzebuję i nikt nie chce i nie potrzebuje mnie.
Imię w ustach każdego człowieka brzmi inaczej. A najprawdziwiej brzmi w ustach ukochanej osoby. Obnaża całą istotę człowieka.Wiecie to dziwne, ale nie podejrzewałam, ze moje własne imię może tak niesamowicie brzmieć. A kiedy on je wypowiadał, wydawało mi się, ze jest niczym modlitwa.
Zrozumiałabym to dokładnie tak jak Liz. A raczej chciałabym to tak zrozumieć. Ale to byłoby za proste. Wręcz nie do pomyślenia, że mogłoby tak stać się naprawdę. Tylko że zawsze pierwsza przychodzi nadzieja. Że może jednak marzenia się spełnią. Kolejne, wypowiedziane słowa już je zweryfikują..."Nie cofnę tego"; mówię słabym głosem, ale w pełni zdeterminowanym(...)"Nie chce, żebyś cofała" mówi (...) Ale nie rozumiem jego słów. A raczej rozumiem je tak, jak wiem, ze nie powinnam. Ja chciałabym, żeby oznaczały odwzajemnienie mojej obsesyjnej szczerości, która niczym tajfun niszczy wszystko na drodze
„Nie wiem czym... jak...” zaciska powieki „Czym sobie zasłużyłem na to uczucie. Ale chodzi o to, że nic z tego nie będzie”
_liz, rozpatrzysz moją prośbę? Tę o odsłonięcie duszy Michaela...Bardzo mnie to intryguje. Czemu nie potrafi stworzyć związku? Znowu przeszłość czy może strach przed nieznanym? Chciałabym dowiedzieć się, na czym to skomplikowanie polega.„Chodzi o mnie. Ja nie mogę... nie potrafię stworzyć związku. To nie miałoby sensu.” Powraca jego naturalny ton „Przepraszam. Ale to zbyt skomplikowane”
Akurat słucham teraz "Let me in"... i przypomniał mi się Alex, zakochany w Isabel... wszyscy wiemy, jak na początku układały się między nimi relacje...A z Liz jest podobnie - cierpi z powodu nieodwzajemnionego uczucia...To znaczy wszystko wskazuje na to, że jest to nieodwzajemnione...ale Ty tego, _liz, tak nie zostawiszgłupio jest rozmawiać z kimś kogo kochasz, on o tym wie, ale tego nie odwzajemnia. Taka rozmowa to jak wbijanie gwoździ w rękę.
Czy się uda? Może po latach...Teraz cała ta sytuacja wydaje się zbyt świeża...I wszystko byłoby tak "na siłę"...Bo o takim wyznaniu nie da się szybko i bezboleśnie zapomnieć. No i jest jeszcze Maria. Michael odrzucił je obie. On się boi miłości (a moze to ta "tajemnica", którą poznamy jutro?). I właśnie dlatego proszę Cię _liz o rozwinięcie tego wątku.„Chciałbym, żebyśmy nadal się spotykali... pozostali na stopie przyjacielskiej. Wiem, ze może się nie udać, ale...”
Wow. Jestem pod wrażeniem długości swojego postu 
BTW. Jestem pod wrażeniem Twojego nowego avatarka, _liz 
To chyba najpiękniejszy wizerunek anioła, jaki kiedykolwiek widziałam.[u:4b5d76578f]Olka[/u:4b5d76578f] - to było jak najbardziej celowe, żadnych literówek. I masz rację, ze to idealnie pasuje do Michaela, jak i do wielu przedstawicieli płci męskiej. Uwielbiają spychac odpowiedzialność i problemy na nas.[u:4b5d76578f]Lizzy[/u:4b5d76578f] - długi post, to i czeka cię długa odpowiedź na niego Liz nie jest bez duszy, ale jest w takim stanie, gdzie jej nie odczuwa. Źle to ujełam... ona uważa, ze nie ma duszy, bo jej uczucia sa tak skomplikowane a może wręcz przeciwnie tak proste, że nikt jej nie rozumie. Nikt z ludzi, którzy szczycą sie posiadaniem duszy. poza tym najprościej ujmując: Liz przechodziła "pralnię" czyli mieszały się jej myśli (co nie trudno zauwazyć) i uczucia, stąd czasami takie a nie inne stwierdzenia. Każdy ten "brak duszy" moze interpretowac na swój sposób. A ze słowami padającymi z ust innych osób najczęściej bywa tak, ze pragniemy, żeby znaczyły to co znaczyłyby w naszych ustach. Jednak tak nie jest. Michael nie miał na myśli tego, co chciałaby usłyszeć Liz i to ją jeszcze bardziej zabolało. Prośba o odsłonięcie duszy Michaela została rozpatrzona pozytywnie 
Nie nastąpi to tak od razu. W każdej kolejnej części ujawniać będę skrawek jego duszy, jego wnętrza, aż w pewnym momencie ujawni się cały. W tej części dzisiejszej poznamy jego podstawową tajemnicę, która kieruje wieloma innymi w jego życiu. To ona jest tu źródłem wszelkiego skomplikowania. Ona i trudny charakter Michaela. Co do tego "związku" Liz i Michaela to na pewno nie pozostawię tego w takiej postaci. Będą bardzo cięzkie chwile już wkrótce, potem kilak dobrych, znów kryzys az dobrniemy do końca... wszystko przed nami. Cieszy mnie, że podoba ci się mój avatarek. Mnie tez bardzo zaintrygował, pewnie przez tą mroczność i dziwny ból, który przedstawia ten anioł. A przeciez anioły zawsze kojarzą się z radością i spokojem, nadzieją. Ten przeciwnie. Pokusiłabym sie nawet o powiedzenie, że odzwierciedla on mój obecny stan duszy A teraz wracamy do Kropel... Ta część będzie mniej mroczna i zdobna w uczucia. Ale stanowi wprowadzenie w świat Michaela. Styl raczej luźny i pogodny, do czasu... Tak własnie pomyśłałam, kiedy go zobaczyłam. Że odzwierciedla Twój stan duszy. I powiem Ci, że nie tylko Twój...Ciemne tło i jeszcza ta poza - skulony, jakby płakał, chciał się przed kimś/czymś ukryć...Na upartego można by znaleźć w nim podobieństwo do Liz z "Kropelek"...Właśnie, "Kropelki"_liz wrote:Cieszy mnie, że podoba ci się mój avatarek. Mnie tez bardzo zaintrygował, pewnie przez tą mroczność i dziwny ból, który przedstawia ten anioł. A przeciez anioły zawsze kojarzą się z radością i spokojem, nadzieją. Ten przeciwnie. Pokusiłabym sie nawet o powiedzenie, że odzwierciedla on mój obecny stan duszy
A więc do dzieła:No tak. Bo jak można spojrzeć temu komuś w oczy...Po tym co było...Dziewczyny, macie rację - od początku takie "pozostanie na stopie tylko przyjacielskiej" jest skazane na klęskę.Bo się wzajemnie unikamy...
Początek taki marzycielski...A potem ta SmerfetkaWyciągam dłoń, jakbym chciała zanurzyć opuszki w nieboskłonie. A na palcach pozostałyby niebieskie maziste krople. I zrobiłaby się ze mnie Smerfetka.
Kontraścik i porównanie w jednym.Wizja?„miałam wizję” odpowiada i spogląda na mnie „Widziałam jego jako małego chłopca, a w sercu czułam to... to co on czuł”
Wiedziałam, że coś się kroi...coś kosmicznego Wybaczcie, ale moim teżKosmitą.Michael.Wybaczcie, ale chyba ujawnił się we mnie zespół Gillesa de la Tourette’a. Tylko, że moim tikiem nerwowym jest śmiech. Ale kto by nie wybuchł śmiechem, gdyby sobie wyobraził Michaela z zieloną skórą, antenkami na głowie, pomarańczowym laserem w dłoni, na tle srebrnego spodka, w dodatku mówiącego „Przybywamy w pokoju”
Nawet nie z powodu tego kosmity, ale z powodu komentarza Liz.Po co od razu zakładac najgorsze? Umrze jedynie mit o istnieniu pozaziemskich cywilizacjiCel – Michael. Akcja – prawda. Skutki – ktoś umrze.
Michael Ostatnio Kosmita Guerin.
A ja nie jestem w szoku! Wręcz przeciwnie - mam napad histerycznego śmiechu. Ta część była taka zabawna! Terapię humorem mam odwaloną na dziś dzień. To zupełnie jak po "I married an alien"...Wybaczcie, ale nic mądrego nie napiszę. Żadnych refleksji. Tylko śmiechOn jest w szoku. W szoku! Nie rozbawiony, nie zdziwiony, nie patrzy jak na wariatkę... Już nie chce tej odpowiedzi.
Widzę, że "Seksmisja" na stałe odcisnęła się w twojej głowie_liz wrote:awykonalne
Kolejna odsłona znów świetnie napisana. Ale dziś postanowiłam nie skupiać się na komentarzu do kokretnej części. Dziś, po pewnych, niepewnych przemyśleniach doszłam do wniosku, że to twoje najlepsze opowiadanie. Chociaż powinnam to ująć inaczej... Według mnie jest ono najlepsze, bo zawiera się w nim to, co tygryski takie, jak ja lubią najbardziej: uczucia - nie przesadnie wyniesione na piedestał, interesująca treść i powalający humor - składnik dla mnie najważniejszy. Czytając "Krople Pustyni" mam wrażenie, jakbym zagłębiałą się w nieco lżejszą (w sensie słów i dosłowności Liz) wersję "Spin" autorstwa Incognito. Uważam, że to opowiadanie z powodzeniem mogłoby konkurować z tymi uwielbianymi na roswellfanatics.Jak dla mnie znakomicie to widać... jest najbardziej poetyckie ze wszystkich, nawet od Etoile I. Najbardziej przemawia do czytelnika._liz wrote: Olka bardzo ci dziękuję za tak miłe słowa. Moze masz rację, bo to opowiadanko pisze mi się najlepiej.
Skomentuję więc dwie części Kropelek... Przedostatnia - rzeczywiście pogodna, a wizja Michaela z laserem w dłoni rozbawiła mnie tak samo jak Liz. Dobrze, ze zrobiłaś _liz dla nas takie rozluźnienie, bo ta część powraca do troszkę trudniejszego tematu. Ostatnia część - ma troszke melancholijny nastrój jak dla mnie. Ale to dobrze. _liz bardzo mi sie spodobał sposób, w jaki przedstawiłaś uczucia Michaela. Wszystko opowiada Liz, a jednak udało ci się to przemycić.Hotaru ma rację, że widac w każdym calu, jak łatwo pisze ci sieto opo. I życze dalszego takiego pisania. 
Dziękuje bardzo_liz wrote:Ponieważ spełniam powoli prośbę Lizzy i będzie mała odsłona Michaela.
Ale jak dla mnie to to nie była "mała" odsłona Michaela... Wręcz przeciwnie, wydaje mi się, że już dużo o nim wiemy...Chyba że _liz, szykujesz nam jeszcze jakąś niespodziankę Jestem pełna podziwu dla Twoich zdolności pisarskich_liz wrote:Siadam i w ciągu kwadransu powstaje kolejna część i to tak bogata w uczucia...
Kwadrans to tak mało czasu, ale Tobie udaje się wykorzystać go w 100% i przelać na papier to, co Ci w główce siedzi...Ta część faktycznie, bogata jest w uczucia. Wczoraj się pośmiałam, a dzisiaj zadumam...To idealnie odzwierciedla stan duszy Liz...Nie dość, że zakochała się w chłopaku, którego uczuciem obdarza poza nią jej przyjaciółka...Nie dość, że sam chłopak dał im obu kosza...To jeszcze okazuje się, że jest on kosmitą! Takiego obrotu sprawy nie można się było spodziewać. Nic więc dziwnego, że dotychczasowe wyobrażenie Liz o świecie, runęło w gruzach. Teraz jest to świat "powykręcany jak drut kolczasty". Problemy nawarstwiają się, a ona czuje się bezradna...Całe rusztowanie realizmu i logiki zapadło się i zostało pokryte pyłem kosmicznego kurzu, który zrodzi lada dzień lęk i komplikacje. A wśród tego tabunu tylko jeden promień. Ale nie pociesza mnie on, tylko dobija i intryguje. Co to za promień?
Dlatego. Dla mnie już wszystko jasne.Scena z cyrklem...Trochę uśmiechu...Ale ten uśmiech przeplata się z bólem...Ale zaraz potem moment wzruszenia...trudno mi to sprecyzować...trochę ulgi i radosnego ćwierkania ptaków za oknem...Trudno mi t osprecyzować, nazwać jednym słowem, ale to właśnie czułam w tej końcowej scenie...Po prostu świetna częśćDlatego tak pielęgnował swoje lęki i plótł z nich pajęczynę, którą przykrył swoją tajemnicę. To one wypełniły jego duszę. Lęki, tajemnice, obawy przeplatane z cynicznymi cięciwami, które w razie potrzeby tną niczym miecze.
A, no i właśnie - zgadzam się z Issy --> świetnie ukazałaś postać Michaela... chciałam napisać "z punktu widzenia Liz", ale on jest taki naprawdę...Z własnego punktu widzenia też Jak już wspominałam nic mądrego nie wymyślę, poza wszem i wobec znanymi hasłami.P.S. _liz powinnaś chyba stworzyć nowy temat z linkami do wszystkich twoich opowiadań. To by bardzo pomogło fanom twojej twórczości w wyszukiwaniu twoich starszych opowiadań. wiem jestem niepoprawną romantyczką. Ale gdyby tak jednak przemycić pocałunek No dobra już milknę i czekam na dalszy rozwój wypadkówUsers browsing this forum: No registered users and 5 guests
