Moderators: ciekawska_osoba, lizzy_maxia
Wogóle uważam telefon za super wynalazek, a komórkę wręcz ubustwiam 
Ale szczerze - wolę obserwować ludzi z boku. Wtedy ma się lepszy obraz ich prawdziwej strony.
ale ciężko mi obyć się bez słodyczy. Nie wyobrażam sobie również kanapek bez musztardy, czy zupy bez "chłopa" - to taka bardzo ostra przyprawa węgierska na bazie małych papryczek, a że ciężko wymówić jej nazwę ochrzciliśmy ją "chłopem" ze względu na przeuroczego pana z wąsem uśmiechającego się wprost z etykiety !
i nici z wychowania dziecka. I hmm... Czasami facet ma leprzą rękę do dziecka. Po za tym są sprawy o których lepiej się gada z mamą, a o innych z tatą - więc wychodzi, że macie odemnie dziwaczną odwpiedź. Wspominałam, że jestem ultraliberalna 
Przykre... W przeciwieństwie do mojej mamy nigdy nie wtrącał się, kiedy ubierałm się we wszystkie odcienie czerni. Mamy nie słuchałamm, gdy mówiła, że ludzie dziwnie się na mnie patrzą (nadal jej nie słucham ). Pewnego razu miałam jednak ochotę zapaść się pod ziemię. Miałam jakieś 13, 14 lat (czyli ho, ho, ho i jesze dawniej temu ) Szłam sobie między pułkami w jednym z supersamów (supermarketów jeszcze w mojej mieścinie nie było), Czerń zionie ode mnie na kilometr - ubranie, makijaż, nawet włosy sobie zrobiłam na kruczo-czarno - wokoło pełno ludzi i on, kolega z dziecięcych lat, którego nie widziałam od wieków. Podchodzę, witamy się. "Zmieniłaś się, nie poznałbym cię." Z jego strony iskierka w oku, z mojej figlarny uśmiech. Gadu, gadu, mam go na tacy, aż tu nagle słyszę za plecamy głos taty "Bubu, chcesz bułki czy chlebek na śniadanie?" Normalnie, kocham faceta i do tej pory pozwalam mu się tak nazywać, ale wtedy miałam go ochotę zamordować na miejscu. Tomek uśmiechnął się, a w jego oczach znów byłam małą Olusią, z którą uklepywał babki z piasku. No, ale przeszło mi, w końcu to mój poczciwy staruszek i gniewać się na niego nie wolno A poza tym, kiedy już minie okres przewrażliwienia na punkcie swojej dorosłości, a ty z każdym dniem chcesz być młodsza, a latka lecą... ech, miło, kiedy wracam do domu styrana po praktykach a od progu wita mnie rodzinka z okrzykiem "Bubu, wróciła". Od razu czuję sie młodsza! W tym momencie Aleksandro, popłakałam się ze śmiechuZ jego strony iskierka w oku, z mojej figlarny uśmiech. Gadu, gadu, mam go na tacy
Ale oczywiście dalsza część historii była wręcz przerażająca 
On też miał do mnie taką malusieńką słabość. Ostatnią siłą woli powstrzymywałam się, żeby nie uwodzić go na bezczelnego 
I ten facet absolutnie nigdy nie mówił mi komplemetów. A ja oczywiście chodziłam wściekła. I kiedy pewnego dnia siedzieliśmy u niego, a on patrząc na mnie jakimś nietypowym dla niego wzrokiem powiedział "Jesteś śliczna", byłam w siódmym niebie. Choć to banalne, nigdy wcześniej ani nigdy później żaden najbardziej wyszukany komplement nie zrobił na mnie takiego wrażenia.
Nie mam zdania. Sama nie uprawiam żadnego nawet "zwykłego" (nie licząc kosza od czasu do czasu, tak po ciuchu)nie z braku chęci,a możliwości Bylo dosc zabawnie przynajmniej dla nas a jak chcialam pomoc i pozbierac ekspedientka milutko wyperswadowala mi ten pomysl z glowi bojac sie chyba, ze moglabym zrobic cos wiecej Widac kiedy jestem smutna bo jestem wyciszona i jakby nieobecna co tez rzuca sie w oczy bo normalnie wszedzie mnie pelno... Ale jak mam powazne klopoty z ktorymi chce uporac sie sama raczej tego nie widac chyba, ze sie mnie dobrze zna.
hehe wtedy naprawiłam swój błąd, na szczęscie nie wyszło może to tak tragicznie, bo już długo i na poważnie ejsteśmy ze sobą, ale jednak trochę głupio mi było głośno i wyraźnie A tak an poważnie to czasami je skrywam, bo niezawsze wypada okazywać co się czuje, więc w sume to zalezy od sytuacji i innych takich 
Users browsing this forum: No registered users and 4 guests
